Dönemin gazeteleri, stadyum holiganizminin ilk fenomenlerine atıfta bulunarak “İşte sporun Teddy Boys'u” manşetini attılar. Olaylar durmaksızın devam ediyordu, 13 Nisan 1959'da Bari - Fiorentina maçından sonra yoğun taş yağmuru ve hakeme şişe, ayakkabı ve şemsiye fırlatılması. 4 Ekim 1959'da Napoli-Cenova müsabakasında göz yaşartıcı gaz kapsülleri de kullanmak zorunda kalan polisin tazyikli su müdahalesi. Sahanın dışında polis araçları öfkeli taraftarları dağıtmak için defalarca müdahale etti. 

1950'lerden kalma bir filmde olduğu gibi siyah beyaz olarak hayal ettiğimiz, ancak bugün İtalya ve diğer Avrupa stadyumlarında hala gördüğümüze çok benzeyen sahneler. "Maçtan sonra soyunma odaları taraftarlar tarafından uzun süre kuşatıldı ve çok sayıda taş atılarak camlar kırıldı," diye anlatıyor 25 Mart 1962 tarihli Juventus - Sampdoria maçının kayıtları.

Dönemin Corriere dello Sport'un sayfalarında genç Giordano Guarisco'nun ölümü şöyle anlatılıyor;

Giuseppe Plaitano'nun Salerno'daki ölümü, daha önce de gördüğümüz gibi futbol stadyumunda bir taraftarın ilk ölümü değildir, ancak İtalyan futbol severlerin hafızasına kazınan ilk ölümdür. Tarih 28 Nisan 1963, Salernitana ile Potenza arasında Serie B'ye yükselmeyi garantileyecek bir maç oynanıyordu. Stadyum tıklım tıklımdı, tribünlerde neredeyse on beş bin kişi vardı, ayrıca yakınlardaki Basilicata'dan gelen bir grup deplasman taraftarı da vardı. Genel bir gerilim atmosferinde oynanan maçın son yirmi dakikasında, zaten bir gol geride olan Salernitana'nın, halk ve Granata oyuncuları tarafından mutlak olarak kabul edilen bir penaltı vuruşunun reddedilmesiyle dram ortaya çıktı.

Bazı Campania taraftarları birkaç girişimde bulunarak sahayı bastı. Kendilerine göre Salernitana'ya zarar vermekten suçlu olan Alessandria'lı hakem Gandiolo'ya saldırmak istediler. Polis ve jandarma sahaya konuşlanmak zorunda kaldı, hatta göz yaşartıcı gaz kullanarak ev sahibi taraftarları dağıttı. İşte bu heyecan dolu dakikalarda bir polis, öfkeli taraftarları uzaklaştırmak için havaya birkaç el ateş etti. Bu kurşunlardan biri Giuseppe Plaitano'ya isabet etti ve oğlu Umberto ile birlikte tribünde bulunduğu sırada şakağından vuruldu.

“Babam buradaydı, yanımdaydı. Sonra yere yığıldığını gördüm," diye anlatacaktı oğlu yıllar sonra, eski Vestuti stadyumunun merdivenlerinde, futbol ve hikayeler üzerine başarılı bir RAI programı olan Sfide'nin kameraları önünde. 48 yaşındaki Salernitana taraftarı kurtarılacak ve Salerno hastanesine kaldırılacak, ancak birkaç dakika sonra hayatını kaybedecektir. O gün, stadyumun ciddi hasar görmesi, hakem Gandiolo'nun saatlerce aranması ve şehrin sokaklarında taraftarlar ile polis arasında yaşanan çatışmalarla sona erecek. Plaitano'ya yapılan otopsinin sonucu yoğun bir gizemle çevrili. Polis versiyonu sorumluluğu reddediyor ve ölümü bir hastalık ya da kalabalıkta düşme sonucu olarak bildiriyor.

Plaitano'nun öldüğü aynı korkunç pazar günü, Napoli-Modena maçının saha kenarında da ciddi ayaklanmalar meydana gelmiş, yaklaşık 200 kişi yaralanmış ve stadyumda 120 milyon liralık hasar meydana gelmiştir. İtalyan futbolu, Salerno trajedisiyle birlikte, bir futbol maçı sırasında başka bir masum kurbanın acısını tattı. Ve tüm bu şiddet, kötü şöhret sahibi ultras gruplarının sahneye çıkmasından birkaç yıl önce meydana geldi.

Futbol etrafında tırmanan şiddet, 68 gençlik protestolarının fırtınasıyla sarsılan İtalya'da bile durmayacak. Aksine, ağırlaşacak ve yöntemlerini ve görünümünü değiştirecektir. Bu arada, 16 Mart 1969'da hakem Sbardella, Napoli'ye kaybedilen iç saha maçında Palermo taraftarlarının sahayı işgal etmesinin ardından helikopter müdahalesiyle kurtarıldı. 1960'ların sonunda İtalyan futbolu holiganizm olaylarıyla anılmaya devam etti ve ilk Ultra gruplarının doğuşu ufukta görünmüştü.

İtalyan dilinin Treccani sözlüğü 'ultras' terimine siyasette 'aşırılık yanlısı, aşırı' anlamını vermektedir. Ve futbolda genellikle organize gruplara ait olan bir futbol takımının fanatik taraftarı anlamında kullanıldığını belirtmektedir. Ancak her şey çok daha eskilere dayanıyor. 'Ultralar' terimi (genellikle bireysel radikal taraftar veya grubu belirtmek için 'ultrà' şeklinde de kullanılır) Fransızların dilinden ve tarihlerinden ödünç alınmıştır.

Treccani sözlüğü, "Devrim Fransa'sında, başlangıçta (ultrarévolutionnaire, ultrapatriote'nin kısaltması olarak) ideolojilerini ve siyasi pratiklerini aşırılığa itenleri gösteriyordu" diyor. "Daha sonra, Restorasyon sırasında, (bu durumda ultraroyaliste'nin kısaltması olarak) mutlak monarşinin uzlaşmaz taraftarlarını, Louis XVIII tarafından 1814'te verilen Anayasal Şart'ın muhaliflerini ifade ediyor". Treccani ansiklopedisi, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, 1950'den itibaren Fransa'da 'uzlaşmaz, aşırı milliyetçi' anlamını kazandığını açıklıyor….devam edecek

Katar'daki turnuva FIFA tarihinin en düşük noktasına işaret ederken aynı zamanda yeni bir başlangıç için de fırsat sunuyor. Çünkü dünyanın en büyük futbol organı bir daha asla bu Dünya Kupası öncesinde olduğu kadar yüzsüz olamayacaktır.

Son birkaç ayda kiminle konuşursanız konuşun ister futbol yetkilileri ister taraftarlar ister reklamcılar ya da medya temsilcileri olsun, hepsinin ortak bir dileği vardı bu Dünya Kupası'nın mümkün olduğunca çabuk geçip gitmesi. Her ne kadar birçok eski profesyonel Katar'da düzenlenen Dünya Kupası'na destek verse ve Dünya Kupası sponsorları büyük bir titizlikle bunun tamamen normal bir turnuva olduğunu iddia etmeye çalışsa da bu etkinliğin bir hata olduğunun artık herkes tarafından kabul edildiği açıktır. Artık Dünya Kupası'nın imajına ve kültürel mirasına zarar verdiği düşünülüyor; birçok büyük futbol ülkesinde kitlesel ve süregelen eleştiriler iz bıraktı.

Bu, özellikle FIFA’nın avranışlarında bir andan diğerine herhangi bir şeyin değişeceği anlamına gelmez. FIFA Başkanı Gianni Infantino'nun egomanyayla dolu son konuşmasını izleyen herkes, gücünün zirvesinde olduğuna inanan ve Dünya Kupası'nı dünya federasyonunun merkezi etkinliği olarak daha da büyük bir ticari mükemmelliğe nasıl taşıyabileceğine dair net bir planı olan bir görevli gördü. Kültürel ve sosyal faktörler, işi engellemeyecek şekilde yerleştirilmektedir. Acımasız bir sömürü zihniyetinin hâkim olduğu turnuvada, dört yıl sonra ilk kez 48 takım toplam 80 maç oynayacak. Karşılaştırma yapmak gerekirse, 1994 yılında ABD'de 24 takım vardı.

Ve dünyanın büyük futbol federasyon yetkilileri hala FIFA patronuna karşı durabilmekten çok uzak. Başkan ile bir araya gelme girişiminde bulunduklarında her zaman kaybetmişlerdir. Örneğin, Avrupalı UEFA ve Güney Amerikalı CONMEBOL, Kadınlar Dünya Kupası'nın ev sahibi olarak Kolombiya'yı desteklediklerini açıkladıklarında, Yeni Zelanda-Avustralya çifte teklifi onaylandı, Infantino diğer kıta birliklerini başarılı bir şekilde arkasına almıştı.

               Tutuklamalar Fifa’nın mafya vari yapısına ışık tutuyor!

Bununla birlikte, son birkaç yılda çok şey oldu. Dünya federasyonunun iç reformları yoluyla değil, ABD'li müfettiş ve savcıların azmi yoluyla. Görkemli tutuklamalar ve yargılamalar, iyi bir toplum olarak özenle beslenen imajı yerle bir etti ve üst düzey yetkililerin zenginleşmesini en üst düzeye çıkarmak için tasarlanan ve kurucularının kendilerini her türlü devlet kontrolünün ötesinde gördükleri mafya benzeri yapıların üzerine sert bir ışık tuttu. Bu yanılgı, güçlü federasyon yetkililerinin Zürih'in lüks oteli Baur au Lac'tan alelacele gerilmiş yatak çarşaflarının arkasında sürüklenerek çıkarıldığı ana kadar sürdü. Daha kısa bir süre önce süitlerinde hüküm veriyorlardı, şimdi ise gerçekte kim oldukları ortaya çıkmıştı, hepsi hükğm yiyecek adi birer suçluydular.

Dünya futbolu için bu tutuklamaların yarattığı etki, birkaç yetkilinin hapse girmesinden çok daha sert oldu. Sponsorlara, dünya futbolunun en geç 1990'lardan bu yana mutlu bir şekilde karanlık işlerini yürüttüğü kanunsuz alanın en azından kısmen kapanacağını gösterdiler. Başta yolsuzluğun merkez üssü olan FIFA İcra Komitesi olmak üzere, organize dolandırıcılığın birçok ayağı çöktü. FIFA ile gelecekte yapılacak sponsorluk sözleşmelerinin mafya benzeri bir örgüte destek olarak değerlendirilebileceği ihtimali bile Adidas'tan Coca-Cola'ya kadar bazı uzun süreli büyük sponsorların tedirgin olmasına neden oldu.

Bununla birlikte, gerçek reformlar hala beklemede olup, bu da yetkililer üzerindeki acı baskısının henüz yeterince büyük olmamasından kaynaklanmaktadır. Bunun için iş modelinde bir değişikliğe gidilmesi gerekiyor; daha fazla futbol, daha fazla Dünya Kupası katılımcısı, daha fazla maç otomatik olarak daha fazla para getirmiyor. Infantino ve çevresinin dağıtacak daha fazla parası olduğu sürece, Avrupa veya Güney Amerika'dan gelen inatçı aktivistlere bakmaksızın federasyonların çoğunun desteğine sahip olacaktır. Sepp Blatter geçmişte böyle yapmıştı, Infantino da bugün FIFA'yı böyle yönetiyor. Katar'daki Dünya Kupası'nı da uluslararası anlayışın yüksek bir kitlesi olarak bu şekilde kutlayacak. Bu turnuvada hala sahip olduğu tüm gücü maksimum ticari başarıya ulaşmak için kullanacaktır. Top ne olursa olsun çizgiyi geçmeli iğrençlik sade bir formalite.

Baskı görünmez kılındı ve bunun bu kadar fark edilmemesi için, aksi takdirde bu kadar tahammül edilemez olan tüm şeyler elbette Dünya Kupası sırasında Katar'da bir rol oynamayacak. Hiçbir yabancı futbol taraftarının bira şişesi açtığı için azarlanmaktan korkmasına gerek yok. Ve şantiyeler kapalı olduğu için göçmen işçilerin çektiği sefaletin hiçbir önemi kalmayacak. Turistlerin evlerine elçi olarak döneceklerine ve bunu duyuracaklarına dair kesin ve haksız olmayan bir inançla, bu tür etkinlikler sırasında baskıyı görünmez kılmak her otokratik sistemin el çabukluğunun bir parçasıdır, sanki her şey o kadar da kötü değil gibi duruyor. İronisi bile iğrenç!

Ama yine de çok kötü! Katar, gerçek bir suç olmaya devam etmekte ve futbol tarihine kara leke olarak girecek. Bu arada, tıpkı Emirlik'in şu anda yaptığı gibi turnuvayı hoş bir halkla ilişkiler fırsatı olarak gören 2018'deki Rusya gibi, bu ülkeye asla sözleşme verilmemeliydi. İlk Dünya Kupası maçı için televizyonu açan herkes tüm bunları aklında tutmalıdır. Bir şey çok açık kimse maçları izlemekten, Almanya'nın ileri oyununu, Brezilya’nın Joga Bonitosunu ve Hollanda'nın düzenini arkadaşlarıyla tartışmaktan suçlu değildir.

Ancak geçmiş tarihi, rüşveti, öldürülen göçmen işçileri ve ayrımcılığı unutmamak da önemlidir. Her ikisi de bu turnuvanın bir parçası ve muhtemelen aralarında harika bir futbol sergilenecek ve neredeyse kesinlikle mükemmel bir şekilde organize edilecek. Ve yine de son düdükten sonra, çoğu taraftar şöyle diyecektir “Bittiği iyi oldu.”

                                            Kavgalar ve kovalamacalar

Rejimin düzen ve disiplini garanti altına alma arzusuyla faşist dönem bile ilk yıllarda taraftarların taşkınlıklarına çaresizdi. Aslında, 5 Temmuz 1925'te kuzey grubunda Scudetto için son mücadeledeki yeri belirleyen Cenova-Bologna maçının sonrası fırtınalı geçmişti. Maçın tarafsız sahada sayısız kez tekrarlandığı (ve 1-1 sona ererek bir kez daha tekrarlanmasını zorunlu kılan) Torino'daki Porta Nuova istasyonunda, Emilian taraftarlarının bulunduğu trenden açılan ateş sonucu bazı Genoa taraftarları ciddi olmasa da yaralandı. Cenova-Bologna olaylarının ardından, o dönemde Luigi Bozino başkanlığındaki FIGC 13 Temmuz 1925 tarihinde bu bildiriyi yayınladı:

“Geçtiğimiz pazar günü yaşanan üzücü ve çok ciddi olayların ardından ortaya çıkan ÖZEL DURUMU DEĞERLENDİREN İtalya Futbol Federasyonu, futbol sporunun yaşamını onarılamaz bir şekilde bozma tehdidinde bulunan bu içler acısı eğilimi düzeltmek ve engellemek amacıyla, önümüzdeki pazar günkü maçın kapalı kapılar ardında oynanacağını tespit ederek, şu andan itibaren maçın normal seyrini hiçbir şeyin bozmaması için gerekli tüm manevraları en yüksek enerjiyle benimseyeceğini ilan eder.”

“İtalyan futbol tarihinde ilk kez bir taraftar, bir futbol müsabakasının ardından, devletin kolluk kuvveti tarafından silahlı bir eylem nedeniyle hayatını kaybetti," diyor Maurizio Martucci Cuori tifosi'de. Viareggio'da devlete ve güvenlik güçlerine karşı üç gün süren isyan, Mayıs 1920'de 'kızıl günler' olarak adlandırıldı. Bu olay göz önünde bulundurularak, 1925 yılına kadar beş yıl boyunca Viareggio ve Lucchese arasındaki maçlar her zaman tarafsız bir sahada ve kapalı kapılar ardında oynandı.

Genoa-Bologna maçı yine Milano'da tarafsız bir sahada, kapalı kapılar ardında ve büyük bir gizlilik içinde 9 Ağustos sabahı Forza e Coraggio kulüp binasında oynandı. Enrico Brizzi Il meraviglioso giuoco adlı kitabında, "Basın da maçın Piedmont'ta oynanacağını iddia ederek taraftarların yanıltılmasına katkıda bulunmuştu, ancak her halükârda bu kez de bir atlı jandarma bölüğü sahada nöbet tutuyordu" diye yazıyor.

Bologna 2-0 kazandı ve Scudetto finalini Alba Roma'ya karşı oynamaya ve son derece kolay bir şekilde kazanmayı hak etti. Kırmızı ve mavi takım için bu, yeni kurulan faşist hükümetin bazı Bolonyalı temsilcilerinin tam da Emilianları kayırmak için uyguladıkları muhtemel baskı nedeniyle daha sonra şüpheyle ve çok tartışmayla da olsa, tarihe geçti. Açıkça anlaşılacağı üzere, futbol dünyasındaki taraftar huzursuzlukları ve gerginlikler, 1920'li yılların başlarında kamu düzeni için bir sorun teşkil etmeye başlamıştır. Ve on yıllar boyunca durum hiç değişmedi.

Futbol tarihi, 24 Mayıs 1931'de oynanan bir Roma derbisinde futbolculardan tribünlerden sahaya inen bazı taraftarlara kadar yayılan bir arbede yaşandığını yazmaktadır. Atlı polislerin sahaya müdahalesi sükûneti sağlamak için gerekliydi. Olaylar nedeniyle her iki takımın sahaları kapandı. Genel olarak Roma, Milano ve Torino'da 1930'lar ve 1940'lardan bu yana iki takım taraftarları arasında maç öncesi ve sonrasında, hatta maç sırasında tribünlerde yoğun şekilde şiddetli kavgalar yaşanırdı. Futbol sahalarının çevresindeki iklim 1950'lerde daha da sıcak hale geldi. Tam olarak 1950 yılında, Salernitana - Genoa maçında, savaş sonrası dönemin ilk saha işgali olarak tarihe geçen bir olay yaşandı ve hakeme yönelik acımasız bir saldırı girişiminde bulunuldu.

Tarih 2 Şubat 1952: Hakem Tassini, Legnano-Bologna maçını yönettikten sonra kendisini evine, Verona'ya götürecek trene binmek üzeredir. Milano istasyonunda Legnano taraftarları tarafından fark edilir ve saldırıya uğrar. Bu, maç yöneticilerine yönelik uzun bir dizi şiddet olayının yalnızca ilkidir. Antonio Ghirelli'nin Storia del calcio in Italia adlı eserinde 17 Mayıs 1952'de AC Milan ile Udinese arasında oynanan maçla ilgili olarak aktardığı dönemin kronikleri, "Tribünlerden koltuklar uçuşmaya başladı ve sahanın işgal edilmesi tehdidini önlemek için güvenlik güçlerinin müdahalesi gerekti" diyor. "Maç taş yağmuruyla sona erdi: Bustese'nin golünü iptal ettiği için suçlu bulunan hakeme karşı kalabalıktan yoğun bir taş yağmuru", 5 Nisan 1953 tarihli Pro Patria-Sampdoria. Stefanini yine makalesinde 19 Aralık 1954'te oynanan Fiorentina - Roma maçına atıfta bulunmaktadır:

“MAÇIN SONUNDA Floransa sahasının rengi neredeyse değişmişti. Özel bir yağmur vardı... yani yastık yağmuru. Hakem Agnolin, güçlü bir polis grubu tarafından çevrelenmiş bir halde merdivenlerden inerken, öfkeli kalabalık koruyucu ağın arkasından yumruklarını tehditkâr bir şekilde göstererek onu aşağıladı.”

O dönemde stadyumlarda öfkelerini gösterecekleri deplasman taraftarları bulunmadığından, en ateşli seyircilerin hedefinde çoğunlukla hakemler (ya da rakip takımın oyuncuları) vardı ve sükûneti sağlamak için çoğu zaman polisin yoğun müdahaleleri gerekiyordu….devam edecek

Ultralar çoğu zaman, spot ışıklarından ve medyanın ilgi odağından uzakta, gerçek ve ilgisiz dayanışma eylemlerinin (deprem vb. doğa felaketlerinde toplanan bağış ve gıda yardımları, huzur evi ve hasta ziyaretleri, ağır hasta çocuklara yardımları) yanı sıra aşağılık ve içler acısı şiddet olaylarının da (liste çok kabarık olabilir, ilerleyen sayfalarda pek çok vaka anlatılacaktır) baş kahramanları olmuşlardır. İyi ya da kötü, neredeyse elli yıldır yaptıkları tezahüratlarla Dünya stadyumlarının vazgeçilmez bir parçası, küçümsenmeyecek bir varlığı haline geldiler.

Hakemlere saldırılar, sahayı işgal etme girişimleri (genellikle başarılı), ertelenen maçlar, sahaya nesneler atılması, tribünlerde ve stadyum dışında yaşanan itiş kakışlar, kitlesel polis müdahalesi. Şiddetli savrulmaları engellemek ve alışılagelmiş klişelere kaymamak için incelenmesi ve bilinmesi gereken bir olgu. Ultralar, giderek boşalan ve zırhlanan stadyumlar, giderek zenginleşen ve aynı zamanda borçlanan bir futbol ile kökten değişen bir futbol dünyasının son savunucuları olarak karşımıza çıkıyor. Şeffaf olmayan, parlak, anlamsız ve ruhsuz. Ve belki de bu nedenle, giderek daha az romantik, daha az içgüdüsel, daha az tutkulu Futbolun. Buna sözde 'modern futbol' deniyor, Ultraların giderek şiddetle karşı çıktığı, direndiği endüstriyel futbol.

Ultra hareketinin ortaya çıktığı İtalya’da taraftarların çoğu zaman fiili şiddet olaylarıyla sonuçlanan taşkınlıkları, 20. yüzyılın başından bu yana, yani organize kulüp ve ultra gruplarının ortaya çıkışından birkaç on yıl önce İtalyan futbol tarihine damgasını vurmuştur.

Öte yandan, ilkel dönemlerden kalma 'dar görüşlü' dürtülerle vurgulanan oyuna katılımın yarattığı şiddet, iki bin yıl önce Pompeii ve Nocera'dan 'taraftarlar' arasında ciddi olaylara neden olmuştu. Tacitus'un Annales'te (XIV, 17) bildirdiği ve Pompeii'deki kazılar sırasında bulunan ve şu anda Napoli'deki Arkeoloji Müzesi'nde saklanan bir pleb evindeki resimle de belgelendiği üzere, MS 59'da, Neron'un uzun hükümdarlığı sırasında, Pompeii amfi tiyatrosunda gladyatörler arasındaki bir gösteri taşların atılması, kavgalar, yaralanmalar ve birkaç ölümle sonuçlanmıştı.

Her şey Pompeililer ve Noceroslular arasındaki sözlü çatışmalarla başladı. Roma'nın Nocera'yı imparatorluğun bir koloni şehri olarak belirleme kararının ardından Pompeililerin 'siyasi' kızgınlıklarının bir sonucuydu. Nocerialılar ise Pompeii'de o dönem için çok büyük ve 'modern' yeni bir stadyum inşa edildiği için çok sinirlenmişlerdi. Tacitus'un Annales'inde, "Taşra kentlerine özgü bir taşkınlıkla karşılıklı hakaret etmeye başladılar."

Nero tarafından bu tür ciddi şiddet olayları hakkında açıklama yapmaya çağrılan Roma Senatosu, bir tür soruşturma komisyonunun ardından Pompeii amfitiyatrosundaki faaliyetlerin on yıl süreyle yasaklanmasına karar verdi. Daha sonra yaptırım iki yıla indirilmiştir. Ancak bu, bir oyun ve gösteri etkinliği sırasında meydana gelen şiddet eylemlerinin bir sonucu olarak alınan ilkel bir 'stadyum kapatma' tedbiriydi. MS 59 tarihli bu 'abartılı' tarihi emsalin, bugün anladığımız şekliyle sporla ve futbol oyunuyla hiçbir ilgisi olmadığı ortadadır.

Bununla birlikte, maçlara ya da gösterilere katılan bir kalabalığın içinde, desteklenecek bir şey, desteklenecek biri olduğunda çoğalan, dar görüşlülük ve heyecan tarafından temsil edilen etkileyici karışımın gücünü anlamak gerekir. Norbert Elias ve Eric Dunning'in Sport and aggression (Spor ve Saldırganlık) adlı metninde aktarıldığı üzere, bunu doğrulayan sayısız tanıklıktan biri de Bologna valisinin top oyununun ilk versiyonundan kaynaklanan 'kavgaları, skandalları ve düşmanlıkları önlemek' amacıyla 'Bando sopra il gioco del calzo'yu yayınladığı 1580 yılına kadar uzanmaktadır.

Daha önce ifade edilen tezi güçlendirmek için, İngiltere'den gelebilecek pek çok olay arasından en az bir tanesinden daha bahsedebiliriz. Londra, Nisan 1314: 'Shrovetide Football' oyunu nedeniyle yaşanan büyük gerginliğin sonucu olarak oyuncular ve seyirciler arasında sık sık çıkan isyanlar, Belediye Başkanı'nı bu oyunun oynanmasını yasaklayan bir kararname yayınlamaya sevk etmişti. Çok fazla şiddet olduğu, oyunları durdurmanın daha iyi olacağı düşünülüyordu.

Neron'un Pompeii'si ve 1580'de Bologna'nın yanı sıra 14. yüzyılın ilk yarısında Londra'da yaşananlar gibi tarihsel emsaller, oyunla bağlantılı şiddetin, dar görüşlülük faktörleriyle katlanan saldırganlığın ve (İtalya'da ya da başka bir yerde, topla ya da topsuz) mücadeleler etrafındaki heyecanın ne kadar eski olgular olduğunu ve futbol oyununun, organize tezahüratın ve Ultras hareketinin sahneye çıkmasından çok önce belgelendiğini göstermektedir….devam edecek

Ultralar gerçekte kimdir? Ne zaman ortaya çıktılar, hareket nasıl gelişti, tarihsel geçişler ve dönüm noktaları nelerdi? Taraftarlar arasındaki ilişkiler nelerdir, siyaset tribünü ne kadar etkiliyor, eşleşmeleri, rekabetleri ve çatışmaları ne kadar belirliyor? Ultralar neden hep 'modern futbola hayır' diyor? Kim bunlar, ne düşünüyorlar, 'Mentalita Ultras' nedir?

Başta şunu belirteyim Ultralar sütten çıkmış ak kaşık değiller ne aziz ne de suçlu. Ne iyi ne güzel ne de holiganlar. Bu olgunun analizi çok daha karmaşıktır ve 'tamamen beyaz' ya da 'tamamen siyah' gibi basit bir genellemeye indirgenemez.

Ultraların gerçekte ne olduğunu anlamaya çalışmak için, öncelikle bu fenomene ilişkin önyargıları ve Manevilik tasavvurlarını bir kenara bırakmalı ve birkaç kavramı kafamıza iyice yerleştirmeliyiz. Ultralar doğası gereği sisteme karşı güçlü bir isyankârlık ve karşıtlık çağrışımına sahip çok tutkulu, çapraz ve heterojen taraftarların bir araya gelmesidir.

Ultralar, mevcut düzene karşı güçlü bir isyankâr ve antagonisttik çağrışım yapan, çok tutkulu, farklı ve heterojen taraftarların spontane bir toplamıdır. Gençlik protestolarının ve siyasi aşırıcılığın sıcak yıllarında doğan, güçlü bir ikiliğin mantığını somutlaştıran, gerçekliği dost/düşman karşıtlığının (genellikle deforme edici) merceğinden süzen bir topluluk.

Ultras dünyası çok yönlü bir erkek topluluğudur, ancak aynı zamanda birçok kadını da içine alabilmektedir. İkisi de bir takıma âşık olur delicesine severler ve takımla birlikte o kulübün temsil ettiği şehri, ismi, formayı ve oyuncuların giydiği renkleri karşılıksız destekler. Ultra hareketi tribünde Kadın ve Erkek ayrımını ortadan kaldırmıştır. Ultra hareketi İki cinsi ortak noktada bileştirdi tribünde 'Şehrimiz için' ve 'Sadece forma, arma' ortak sloganları haykırarak, dünya görüşlerini mükemmel bir şekilde simgelemesine fırsat tanıdı.

2001 yılında kurulan Galatasaray’ın taraftar grubu ultrAslan gerçek “Mentalita Ultras” felsefesine yakın Türkiye’nin ilk Ultra oluşumudur. uA’nın kuruluşu ile tribünlerde o güne kadar TR’de görülmemiş farklı, organize desteği başlatmıştır. Koreografiler, bazen asi bazen romantik sözlü el yapımı pankartlar, 90 dakika susmadan netice ne olursa olsun takımı desteklemek gibi. Tribünde yeni oluşan akım Galatasaraylı Kadın taraftarları da tribüne çekmeyi başardı. Bu gelişmede, uA’nın alt grubu ultrAslan-UNİ büyük pay sahibidir. Türkiye’nin nerdeyse tüm Üniversitelerinde organize olan uA-UNİ Kadın talebeleri oluşuma üye yaparak hem Galatasaray’a taraftar kazandırdı aynı zamanda birlikte tribün kültürüne katkı yaptılar.

Ultralar bir takımı destekler, şehre olan aidiyetlerini yüceltir ve grupla, o renkli toplulukla, tuttukları takımı takip etmek ve desteklemek için onları bir araya getiren insani tutkuyla özdeşleşirler (burada futbol ultralarını ele alacağım, ancak çizilen profil basketbol, voleybol ultralarına da mükemmel bir şekilde uymaktadır).

Ultralar melek değiller ve şeytan da değiller. Birçok spor yorumcusu ve uzmanının 'tüm suçlular ultralar', 'stadyumlardan atılması gereken canavarlar' ve 'holiganların üreme alanı olduğu için kapatılması gereken' tribünler konusundaki tutumları kabul edilemez! Aynı şekilde tüm yabancıları suçlu, tüm Müslümanları terörist olarak damgalayanlar gibi sıradan ve klişeler arasında sınıflandırılmaları ayrımcılıktır. Ve devam edebiliriz. Sınıfçılık ve sahte saygınlıkla yoğrulmuş önyargıların ve genellemelerin ürünü olan bu görüşler, mantıkla ve aşırı taraftarlar gibi kesinlikle karmaşık bir sosyal olgunun daha derin analiziyle çatışmaktadır….devam edecek