Avrupa'da Bask Bölgesi kadar çok profesyonel futbolcu yetiştiren başka bir bölge yok. Peki, Basklar bunu nasıl yapıyorlar? Alman futbol dergisi “On bir Arkadaş” yayınladığı röportaj bizlere Bask mucizesinin birkaç püf noktasına açıklık getiriyor. Bence, mucize demek biraz hafif kalıyor sonuçta bu mucizenin gerçekleşmesi için büyük emek sarf edildiği kesin ve en önemlisi Bask Halkının futbola olan tutkusu, sevgisi topyekûn desteği. Uzun bir hikâye olacak ama okumaya değer. Futbol sizin bildiğiniz ezeli rakiplerle dalga geçmek ergenler gibi sidik yarışına girmek, karşı tarafı aşağılamak değil. Siz aslında futbolu ve tutuğunuz takımı sevmiyorsunuz dersem ağır olur. Yalnız şunu kabul edelim çoğunuz moda olduğundan dolayı futbola ilgi duyuyor. Siz sade rakiplerinizden nefret ediyorsunuz ama bu nefret sizi asla ne İspanya ne Almanya ne de bir İngiltere yapacak, neyse, başlayalım.

On numaralı açık mavi formalı sarışın çocuk, üstünlüğünü diğer oyunculara hissettirmemeye çalışıyor. Tek başına oynamak yerine takım arkadaşlarını çaktırmadan kullanıyor ve kendisi kaleye şut çekmek yerine topu tekrar ortalamayı tercih ediyor. Hatta rakiplerinin oyun hevesini kaybetmemesi için zaman zaman kaptırdığı topları iyi niyetle oyuna sokuyor. Bu çocuğun diğerlerinden ne kadar daha iyi oynadığı, bu pazar sabahı San Sebastian'ın kapalı gökyüzü altında büyük ölçüde gözden kayboluyor. Antiguoko futbol sahasında, takımlar suni çimin her iki yarısında da sürekli birbirleriyle karşılaşıyorlar. Etrafta bir sürü ebeveyn birbirleriyle sohbet ediyor, kahve içiyor ya da heyecanla çocuklarını izliyor. Bir çocuğun bedenindeki bir yetişkinin topun nereye gideceğini ya da nereye oynayacağını her zaman bilmesi bir mucize. Bu bir mucize çünkü oyunu bu kadar doğal bir şekilde anlayan bu çocuk henüz dokuz yaşında.

Roberto Montiel maçın bitiş düdüğünün ardından "Bugün yapabileceklerinin sadece yüzde yirmisini gösterdi," diyor. Antrenör, altyapı futbolunda sürekli karşılaştığınız o huysuz, bencil adamlardan biri. Bize bir gençlik turnuvasının finalinde, gerçekten önemli olduğunda, çocuğun 30 saniye sonra ilk golü ve dördüncü dakikada üçüncü golü attığını söyledi. "O bir profesyonel olacak," diyor Montiel. Elbette o yaşta bundan asla emin olamayacağınızı da ekliyor ama onun için mesele son derece net. Ve Montiel Bask bölgesinin çok ötesinde bir efsane olduğu için onun sözlerinin bir ton ağırlığı var. Şu anki Arsenal FC teknik direktörü altı yaşındayken Mikel Arteta için profesyonel bir kariyer öngörmüştü. Xabi Alonso için de sekiz yaşındayken. Geçtiğimiz kırk yıl boyunca yaklaşık 150 oyuncu onun ellerinden geçerek profesyonel futbolcu oldu ve bunların iki düzineden fazlası en üst liglere yükseldi.

Antiguoko'nun İspanya'da nadir görülen bir üst düzey takımı yok bu bilinçli alınmış bir karar. Montiel, "Sonuçta bir kulübün enerjisi her zaman A takıma gider," diye açıklıyor, ancak burada sadece gençlere fayda sağlaması amaçlanıyor. Kulüp başka açılardan da alışılmadık bir yaklaşım sergiliyor, ebeveynler bazen antrenmanların iki saat sürmesinden şikâyet ediyor. Montiel "Profesyoneller gibi antrenman yapıyoruz" diyor ama bunu haftada sadece iki ya da üç kez yapıyorlar. Çocuklar özgürlüklerini korumalı ve akıllarında her zaman futbol olmamalı.

Antiguo mahallesinin spor kulübü Antiguoko Kirol Elkartea'nın kulüp binasında eski oyuncuların formaları çerçevelenmiş olarak duvarda asılı duruyor. Real Madrid'den FC Barcelona'ya, Athletic Club Bilbao'dan Real Sociedad San Sebastian'a, her birinin üzerinde selamlar ve teşekkür sözleri var. "Antiguoko K.E.'den arkadaşlarım için kucak dolusu selamlar!" yazıyor Xabi Alonso'nun Liverpool formasının üzerinde. Mikel Arteta gibi, Bayer Leverkusen'in şu anki teknik direktörünün de 2005 Şampiyonlar Ligi finalinde giydiği ayakkabılar için küçük bir tapınağı bile var.

Aslında her şey çok çılgınca, çünkü Antiguoko sonuçta bir mahalle kulübünden başka bir şey değil. Ancak şu anda büyük futbol ülkelerinin en üst liglerinde oynayan 70 profesyonel oyuncunun yanı sıra yaklaşık 250 ikinci ve üçüncü lig oyuncusuna sahip olan tüm bölge için oldukça çılgın bir durum. Üç milyondan az Basklı için bunlar inanılmaz rakamlar antrenörler için bile. Alonso Bayer Leverkusen'i Almanya'da, Arteta ise Arsenal FC'yi İngiltere'de şampiyonluk yarışına soktu. Bournemouth FC'de Andoni Iraola ve Aston Villa'da Unai Emery ile birlikte Premier Lig'de iki ve İspanya Primera Liginde dört Bask teknik direktör daha var. Bu, benzer bir nüfusa ve bölgeye sahip olan Trakya bölgesinin bu kadar çok antrenör ve oyuncu çıkarması gibi bir şey. Ama bu nasıl oluyor?

San Sebastian'ın birkaç kilometre dışında, Real Sociedad'ın antrenman merkezinde Roberto Olabe bir cevap bulmaya çalışıyor ve kitabın ortasından konuşacağını açıklıyor. "Sosyal ve politik bağlamı görmek zorundasınız. O zaman Bask toplumunun değer ve davranışlarının oyuncuların gelişimine yardımcı olduğunu fark edersiniz" diyor 56 yaşındaki spor direktörü. Basklılar için bağlılık, dürüstlük ve sorumluluk duygusu önemlidir: "Ciddiyet bizde her şeyin temelidir." Olabe'nin söyledikleri burada her yerde duyduklarınızla örtüşüyor. Özgüven dolu Basklar, birbirlerine bağlı ve yaygaradan kaçınan, çalışkan ve yenilikçi insanlar olarak görülüyor. Onları Kuzey Alman stoacıları, orta sınıf Svabya tamircileri ve yürekli Ruhrpottluların bir karışımı olarak hayal edebilirsiniz.

San Sebastian'ın birkaç kilometre dışında, Real Sociedad'ın antrenman merkezinde Roberto Olabe bir cevap bulmaya çalışıyor ve kendisinin esaslı olacağını açıklıyor. "Sosyal ve politik bağlamı görmek zorundasınız. O zaman Bask toplumunun değer ve davranışlarının oyuncuların gelişimine yardımcı olduğunu fark edersiniz" diyor 56 yaşındaki spor direktörü. Basklılar için bağlılık, dürüstlük ve sorumluluk duygusu önemlidir: "Ciddiyet bizde her şeyin temelidir." Olabe'nin söyledikleri burada her yerde duyduklarınızla örtüşüyor. Özgüven dolu Basklar, birbirlerine bağlı ve yaygaradan kaçınan, çalışkan ve yenilikçi insanlar olarak görülüyor. Onları soğukkanlı Kuzey Almanlar, orta sınıf İsviçre tamircileri ve yürekli Madencilerin bir karışımı olarak hayal edebilirsiniz.

Bu nedenle tipik bir Bask futbolcusu olan, FC Bayern'de kazandığı dokuz şampiyonluk ve iki Şampiyonlar Ligi zaferinde defansta sakin ve zeki oyunuyla katkıda bulunan Javi Martínez'dir. Johan Cruyff bir keresinde şöyle demişti: "Her takımın en az bir Basklıya ihtiyacı vardır." Ayrıca her durumda saplantılı bir şekilde rekabetçi oldukları için. "Biz Basklılar her zaman kazanmak isteriz" diyor Olabe. Bir araya getirdiği Real Sociedad San Sebastian takımı Şampiyonlar Ligi ön eleme turunu yenilgisiz lider olarak tamamladı ve 16. turda Paris Saint-Germain ile karşılaşacak. Olabe kadrodaki Basklı oyuncuları zihninden geçirirken parmaklarıyla sayıyor ve 17'ye ulaşıyor.

                           "Biz Basklar her zaman kazanmak isteriz"

Basklıların futboldaki büyüleyici aşırı temsilinin bir başka nedeni de 112 yıl öncesine dayanıyor. Bunu yerinde görmek için San Sebastian'dan Real Sociedad'ın en büyük rakibi Bilbao'ya gitmeniz gerekli. 1912'de oradaki Athletic Club üyeleri, o andan itibaren kulüpleri için sadece Basklıların oynamasına karar verir. Başlangıçta bu sade kendini kısıtlama, şampiyonluklardan ve kupalardan vazgeçmek anlamına gelmiyordu. Bugüne kadar Athletic, Real Madrid ve FC Barcelona İspanyol futbolunun aristokrasisini oluşturdu, çünkü sadece bu üç kulüp hiçbir zaman alt liglerde yer almadı. Ancak sekizinci şampiyonluk 28 yıl önce kazanıldı ve bir gün dokuzuncu şampiyonluğun eklenebileceğini hayal etmek zor.

Öte yandan Athletic kupada da bir güç; Copa del Rey 23 kez Bilbao'ya gitti ve takım bu sezon FC Barcelona karşısında çılgınca kutlanan bir zaferle yarı finale yükseldi. Mikel Gonzalez gururla "Sahaya sürdüğümüz 16 oyuncunun 14'ü Lezama'dan geldi" diyor. Bir buçuk yıl öncesine kadar gençlik akademisinden sorumluydu Gonzales ve o zamandan beri Athletic'in spor direktörü. 36 yaşındaki oyuncu sıradışı iş profilinden mutlulukla bahsediyor; muhtemelen dünyadaki tüm meslektaşlarından daha fazla U12 maçı videosu izliyor. Şu anda yurtdışında yaşayan Basklıların çocuklarının ya da torunlarının Athletic'te oynamasına izin verilip verilmemesi konusunda hararetli bir tartışma var. Bu onun işini kökten değiştirecek. Ancak şu anki durum sadece Bask Bölgesi'nde doğmuş ya da futbol eğitimini orada almış çocuklarla ilgili. Yine de bu durum sorunsuz değil. "Eğer bir yeteneği kaçırırsak, o zaman çok pişman oluruz" diyor Gonzalez.

                                      Efsanevi mekân Lezama

Lezama, 1971 yılında vadinin aşağısındaki Bilbao'nun kirli ve zorlu bir sanayi şehri olduğunu unutmanın kolay olduğu tepelerde bir köydür. O zamanlar burada, elli yıl boyunca efsanevi bir ün kazanan profesyonel eğitim merkezi ve bir gençlik akademisi açıldı. Lezama'dan yüzlerce oyuncu Athletic'in profesyonel takımına girmeyi başardı. Bugün tesis, eski stadyumun tribünlerinden birini kaplayan ve San Mames yeniden inşa edilirken hatıra olarak buraya getirilen beyaz metal kemer sayesinde uzaktan görülebiliyor. Son yıllarda, Athletic'in Kepa Arrizabalaga'nın transferi için Chelsea'den 80 milyon avro almasının ardından binalar tamamen yenilendi, bu hala bir kaleci için rekor ücret.

Ancak Lezama'yı özel kılan ne bakımlı futbol sahaları ne de son teknoloji tesisler. Önemli olan koşullar ve insanların bunlardan çıkardığı sonuç. Sergio Navarro, "Sadece Basklılara güveniyor olmamız bizim için bir avantaj, bu da daha istikrarlı bir sürece yol açıyor" diyor. Gençlik geliştirme müdürünün kastettiği şey, hiçbir boşluk olmaması. Bu da Athletic'i, genç yeteneklere güvendiklerini büyük bir gururla söyleyen ancak ilk sorun belirtisinde deneyimli bir profesyonelle anlaşmayı tercih eden tüm kulüplerden ayırıyor. Lezama'da eldekilerle mümkün olduğunca iyi ve eksiksiz çalışmak zorundalar. Bu kısıtlamanın yaratıcılığa yol açtığı gerçeği hemen anlaşılıyor. Toplantı odalarında, cam duvarların ardında canlı tartışmalar yapılıyor; eğitmenlerin geniş, açık planlı çalışma alanı bir tür think tank havası taşıyor. Navarro, oyuncularla ilgilenmenin tüm yönlerinin sürekli olarak yeniden düşünüldüğünü açıklıyor. Antrenör ekiplerindeki hiyerarşi ortadan kaldırıldığı için bu durum şaşırtıcı yaklaşımlara da yol açmış. Her bir gençlik takımının bir atletizm koçu ve bir psikolog da dahil olmak üzere beş koçu var; bu beşlinin bir patronu yok. Bu durum çatışmalara yol açmıyor mu? "Elbette, ama bu harika bir şey" diyor Navarro coşkuyla. Bunun oyunculara bireysel antrenörlerden daha fazla itici güç vereceğini umuyor. Lezama fikirlerle büyüyor. "Burası bir yaşam üniversitesi" diyor Navarro.

Bu üniversiteden önce 161 ilköğretim okulu bulunmaktadır. Athletic Club, Bask Bölgesi genelinde pek çok kulüple ortaklıklar kurmuştur. Program sezon başına iki milyon avroya mal oluyor ve yirmi daimî çalışan tarafından yürütülüyor. Her şeyden önce, küçük kulüplerdeki antrenör ve bakıcıları çocuklarla doğru şekilde ilgilenmeleri için eğitiyorlar. Lezama'ya en erken on iki yaşında geliyorlar, ancak bundan önce bile mümkün olan en iyi şekilde eğitilmeleri gerekiyor. Athletic bu geniş ağda yetenekli bir çocuğu neredeyse hiç kaçırmadığı için bilgi aktarımı aynı zamanda diğer yönde de gerçekleşiyor.

Amatör kulüplerle iş birliği yapan profesyonel kulüpler sistemi bir Bask özelliğidir. Real Sociedad, çoğunluğu Gipuzkoa eyaletinde olmak üzere 80 kulüple çalışırken, Bask'ın başkenti Vitoria'dan Deportivo Alavés yirmi okulla ve Bask Bölgesi'nin en küçük eyaleti olan Álava'da otuz kulüple çalışmaktadır. Bunlardan biri de CD Lantarón. Bask bölgesinin güney sınırındaki bu küçük kulüp, Antiguoko gibi iyi işleyen ve yetenek üreten bir mucize makinesi değil, mütevazı bir köy kulübü. Ancak Lantarón'da, uzun zamandır İspanya'nın en zengin bölgelerinden biri olan Bask bölgesinin ne kadar iyi durumda olduğunu görebilirsiniz. Belediye meclisi, 900 nüfuslu bu küçük kasabanın kulübüne sadece güzel bir suni saha inşa etmekle kalmamış, aynı zamanda bir spor salonu, kapalı bir tenis kortu ve küçük bir açık havuz da inşa etmiş. Bu da tesisi komşu köyler için de bir cazibe merkezi haline getiriyor.

Ortaklığın başladığı 2012 yılından bu yana Lantarón'dan hiçbir çocuk Deportivo Alavés'te profesyonelliğe geçiş yapmadı, ancak bazıları akademide eğitim görüyor. Akademi Bask standartlarına göre mütevazı; geleneksel kulüp dört Bask birinci lig kulübünün en küçüğü ve şu anda Primera Division'daki en küçük bütçeye sahip kulüp. Alavés, ciddi anlamda mantıklı Basklıların bile tipik futbol çılgınlığı girdabına nasıl kapılabileceğinin bir örneği. Amerikalı-Ukraynalı sahibi Dimitri Piterman'ın elinde, 2001 yılında Liverpool FC'yi 4:5 yenerek UEFA Kupası tarihinin en görkemli finaline katkıda bulunan Deportivo, 40'lı yılların sonunda üçüncü lige düştü. Piterman gelişigüzel işe alımlar ve işten çıkarmalar yaptı, yedek kulübesinde çıplak fotoğraf çektirdi ve kulüp iflas ettikten sonra İspanyol adaletinden kaçmak için ABD'ye kaçtı. Futbol kulübü 2011 yılında, yine Vitoria'da bulunan ve ülkenin en iyi basketbol kulüplerinden biri olan Baskonia tarafından kurtarıldı. Daha önce hiç böyle bir şey olmamıştı.

                                       Basklı oyuncuların değeri

Alfonso Fernández de Trocóniz, "Bu iş birliği Bask ülkesindeki kooperatif çalışma tarzının bir ifadesidir" diyor. On yıldır Deportivo Alavés'in başkanlığını yürüten avukat, bir yandan Baskonia ile yapılan iş birliğine atıfta bulunuyor. Genel olarak, profesyonel ve amatör kulüpler arasındaki iş birliği, herkesin yararı için güçleri birleştirmenin mümkün olduğu fikrinin bir ifadesidir. Kooperatifler Bask bölgesinde uzun zamandır popülerdir ve Mondragón Corporación Cooperativa 14 milyar Euro'luk cirosuyla dünyanın en büyüğüdür. Deportivo Alavés'in büyüleyici Estadio Mendizorrotza'sındaki kalabalık oldukça genç ve İspanya standartlarına göre oldukça coşkulu. Ancak ev sahibi takımın mavi beyaz formalarını giyen Basklı profesyoneller buradaki seyirciler tarafından nadiren alkışlanıyor. Bunun nedeni Baskların en iyi takımı Athletic ve kısmen de Real Sociedad'dır. San Sebastian'da sadece Basklılara özgü politika 1979'da Galli John Toshak'ın transfer edilmesiyle ortadan kalktı. Bugün San Sebastian'daki genç oyuncuların yüzde 80'inin, profesyonel oyuncuların ise yüzde 60'ının Basklı olduğu söyleniyor. Yani Basklı bir oyuncu Alavés ya da dördüncü Bask birinci lig kulübü Osasuna Pamplona'da göze çarparsa, hemen San Sebastian ya da Bilbao'ya gitme ihtimali yüksek. Basklı profesyonellerin tamamen kendi kendilerini kısıtlamaları, Athletic'in onlara fazla ödeme yaptığı anlamına da geliyor. Sonuçta kulüp diğer pazarlara geçemiyor ve şantaja karşı savunmasız durumda.

Düzenli olarak uluslararası futbol oynayan iki kulübün yerel yeteneklere bu kadar büyük ihtiyaç duyması, altyapı eğitimindeki rekabeti muazzam bir şekilde körüklüyor. Roberto Olabe San Sebastian'da "Her oyuncu bir projedir" dedi. Her sohbette, herkesin bu projelere ne kadar yoğun bir şekilde dahil olduğunu hissedebiliyorsunuz ve başka yerlerde sıklıkla olduğu gibi, moda sözcükler ya da tembel genellemeler sizi asla rahatsız etmiyor. Yetenek geliştirme konusuyla ilgilenen veya futbol hakkında daha derinlemesine düşünen herkes burada konuşacak çok sayıda insan bulacaktır. Ancak Bask Bölgesi, hevesli eğitmenlerin mükemmel bir dünya yarattığı cennet gibi bir yer değildir. Özel yetenekler nadir olduğu için, onlar için verilen mücadele daha da çetindir. Profesyonel kulüpler ve amatör futboldaki ortakları arasındaki sözleşmeler bu oyunculara ilk erişimi sağlıyor, ancak bu onlar için bağlayıcı değil. Athletic ve Real Sociedad şimdiden Antiguoko'dan on numaralı sarışın çocuğun ailesine kur yapıyor. İddialara göre, dokuz yaşındaki çocukları için on iki yıllık bir sözleşme imzalayabilirler.

Antiguoko 2020'den bu yana Athletic Bilbao ile bağlantılı ve San Sebastian'da büyük öfkeye neden olan anlaşma 2031'e kadar geçerli. Daha önce şehrin en önemli yetenek tedarikçisi Real Sociedad'ın ortağıydı. Şimdi Antiguoko'nun sadece ticari nedenlerle yetenek geliştirdiğinden yakınıyorlar. Öte yandan gençlik kulübü, Antiguoko karşıtı kurallar olarak gördüğü düzenlemeler nedeniyle baskı altında hissediyor. Örneğin, bölgesel yönetim, bireysel sporlarda çocukların birkaç spor yapabilmeleri için eğitim süresini sınırladı. Montiel'in artık on numaralı çocuğu haftada sadece bir saat çalıştırmasına izin veriliyor. Dava muhtemelen mahkemeye bile gidecek.

Basklıların yetenekli futbolcularla bu kadar ilgileniyor olması onlar için de işleri kolaylaştırmıyor. Sergio Navarro, Bilbao'daki akademide kendisine gelen 12 yaşındaki çocukları kastederek, "Bazı oyuncular buraya çok ağır bir küfeyle geliyor, bunu daha önce hiç yaşamamıştım" diyor. Navarro ne Basklı ne de daha önce Bask ülkesinde çalışmış, belki de bu yüzden bu durumu özellikle fark etmiş. "Bize gelmeleri aileleri için harika bir şey ama üzerlerindeki baskı da çok yüksek" diyor. Lezama'daki çocukların aileleri yoksulluktan kurtulmayı başarabildiği için çoğu durumda mesele maddi boyutta bile değil. Bunun, pek çok çocuğun hayalini kurduğu futbol kariyeri hayalinin çok ötesine geçmesinin bir başka kültürel nedeni daha var.

Bu neden, Basklıların rekabete duydukları coşku, Basklı yeteneklere yönelik yaratıcı odaklanma ve işbirliği ruhuyla birlikte Bask futbol mucizesini açıklayan dördüncü ve son faktördür. Bilbao'daki stadyumun tam karşısında bulunan Winston Churchill pub'da bu konuda daha fazla bilgi edinebilirsiniz. Bu hayali İngiltere parçası Athletic taraftarlarıyla dolup taşıyor ama maç günleri Bilbao'da aynı zamanda futbol barı olmayan bir bar yok. Taraftarlar son dakikaya kadar barda ya da kapı önünde bira ya da şarap içmeyi ve yerel tapas olan pintxos yemeyi seviyor. "Athletic Club'a bağımlı olmak çok kolay," diyor önünde Winston Churchill'de garip bir şekilde uzun saplı bardaklarda servis edilen cin tonik bulunan Gaizka Atxa. Atxa Meksikalı ve Athletic Club'a 1989 yılında benzersiz koşullar altında âşık olmuş. O zamanlar, Meksika için garip olan soyadının kökenini araştırmış, köklerinin Bask ülkesinde olduğunu bulmuş ve sadece Basklıların oynadığı kulübe hemen âşık olmuş. Daha sonra mühendislik okumak için Londra'ya taşınmış ve adını 1920'li ve 1930'lu yılların efsanevi İngiliz teknik direktöründen alan Athletic taraftar kulübü Mr Pentland'ı kurmuş. Bu arada Atxa, Socio de Athletic olmayı başarmış ve böylece çok sevilen sezonluk kombinelerden birini elde etmiştir. Hatta eşi ve çocuğuyla birlikte üç yıldır Bilbao'da yaşıyor, yani futbol kulübü sayesinde evinden uzakta bir ev buldu.

                         Oyuncular yalnızca bir profesyonel değil

"Bizi temsil eden oyuncular istiyoruz" diyor Atxa. Meksikalı Bask, Athletic'te sadece profesyonel bir futbolcu olmadığınıza inanıyor. Kırmızı beyaz formayı giymek, halkınızı temsil edebilmek anlamına geliyor. Bir Athletic profesyoneli olarak, bir yıldız olduğunuz için kutlanmazsınız, aslında tam tersi beklenir. Oyuncular sık sık şehirde yürürken görülebiliyor ve burada açıkça yalnız bırakılıyorlar. Gaizka Atxa, "Ve stadyumdaki herkes üç köşeden bir oyuncuyu ya da diğerini tanıyor" diyor. Kasabın kuzeninin bir oyuncunun komşusu olması yeterli. Bu yakınlık hissi, Athletic Club'daki her taraftarın ve her personelin, buranın şüphesiz dünyanın en iyi kulübü olduğu hissini yaymasına katkıda bulunuyor. Tatlı ihtişam hayalleri de dünyada San Mames'te olduğu gibi kalabalığın takımınıza karşı böylesine sıcak bir iyi niyet duygusunu hissedebileceğiniz başka bir stadyum olmamasını sağlıyor. Ancak bu cuma akşamı, Mallorca'dan gelen misafir takım umutsuzca üstün olduğu için bu özellikle kolay.....

Yarın Akşam Şampiyonlar Liginde bir kez daha ezeli rakibimiz Manchester United ile deplasmanda karşılaşacağız. 1993 yılında ilk kez eşleştiğimiz ŞL ön eleme müsabakasını İngiltere’de 3:3 İstanbul’da 0:0 berabere kalarak o zamanların deplasman golleri kuralından dolayı Manchester United’e eleyerek ŞL ligine katılan ilk Türk takımı Galatasaray, Türk futbol tarihine adını altın harflerle yazdırdı. Müsabakanın 118. Yıllık kuruluş haftasına denk gelmesi çok hoş oldu, umarım camiamızı sevindirecek bir neticeyle İstanbul’a geri döneriz.

Gelelim esas hikayemize, İngiliz tribün kültürü denince ilk akla gelen malum Holiganlar ama bu hep böyle olmadı. İngiliz futbol taraftarları daha çok takımı maçın akımına yönelik destek vererek ateşler. Rakibi aşağılayıcı sözlerle yerer ve bol bol marşlar ve pop şarkılarından oluşan şarkılar söyleyerek destek verir. Yalnız şunu da belirteyim takım kötü oynuyorsa şayet hiç çekinmeden kendi oyuncularını ve TD’e ağır hakaret etmekten de çekinmezler. Bizim bildiğimiz “Ultras” oluşumları gibi takımı her koşulda destek vererek, skor ne olursa olsun susmadan desteklemesine benzemiyor.

2005 senesinde hiç beklenmedik bir olay gerçekleşti. O güne kadar Manchester United’e içerde dışarıda destek veren Old Trafford tribünlerinin kemik tayfası bir karar aldı. Aldıkları bu karar Dünya futbol tarihinde endüstriyel futbola karşı yapılan en büyük eylemdir ve tüm Dünya’da büyük yankı oluşturdu. İngiltere tribün kültüründe hiç görülmeyen bu eylem ancak Avrupa’nın İtalya, Fransa, Almanya gibi ülkelerinde Ultras oluşumlarının yaptığı benzer eylemlerin bile ötesi bir olaydı. Manchester United taraftarları tribünlerden tamamen çekilerek kendi kulüplerini kurdular.

FC United of Manchester kurucuları ile 2013 senesinde Amsterdam’da gerçekleşen FSE (Avrupa Taraftarlar Birliği) kongresinde tanıştım. Beni çok etkilediler ve yaptıkları bu onur dolu eylemle onların önünde saygıyla eğiliyorum. Düşünsenize çocukluk aşkınız biricik sevdiğiniz uğruna gerekirse ölümü bile göze alacağınız kulübünüze, armanıza, renklerinize sırt çeviriyorsunuz. Çünkü, bu kahpe düzenden bıkmışsınız, riyakâr kulüp yöneticilerinden, fahiş bilet ve ürün fiyatlarından, futbolu sömürenlerden, futbolu Halktan çalan zenginlerin oyuncağı haline getirenlerden. Ve bir gün “YETER ULAAAN” diye haykırıyorsunuz ve kapıyı çarpıp çıkıyorsunuz.

Tüm bu nedenleri kendi ağızlarından dinleyelim. Ana sayfalarında açıklamayı elimden geldiği kadar Türkçeye çevirdim ve bir de kısa belgesel videosu ekledim.

Yarın Akşam Şampiyonlar Liginde bir kez daha ezeli rakibimiz Manchester United ile deplasmanda karşılaşacağız. 1993 yılında ilk kez eşleştiğimiz ŞL ön eleme müsabakasını İngiltere’de 3:3 İstanbul’da 0:0 berabere kalarak o zamanların deplasman golleri kuralından dolayı Manchester United’e eleyerek ŞL ligine katılan ilk Türk takımı Galatasaray, Türk futbol tarihine adını altın harflerle yazdırdı. Müsabakanın 118. Yıllık kuruluş haftasına denk gelmesi çok hoş oldu, umarım camiamızı sevindirecek bir neticeyle İstanbul’a geri döneriz.

Gelelim esas hikayemize, İngiliz tribün kültürü denince ilk akla gelen malum Holiganlar ama bu hep böyle olmadı. İngiliz futbol taraftarları daha çok takımı maçın akımına yönelik destek vererek ateşler. Rakibi aşağılayıcı sözlerle yerer ve bol bol marşlar ve pop şarkılarından oluşan şarkılar söyleyerek destek verir. Yalnız şunu da belirteyim takım kötü oynuyorsa şayet hiç çekinmeden kendi oyuncularını ve TD’e ağır hakaret etmekten de çekinmezler. Bizim bildiğimiz “Ultras” oluşumları gibi takımı her koşulda destek vererek, skor ne olursa olsun susmadan desteklemesine benzemiyor.

2005 senesinde hiç beklenmedik bir olay gerçekleşti. O güne kadar Manchester United’e içerde dışarıda destek veren Old Trafford tribünlerinin kemik tayfası bir karar aldı. Aldıkları bu karar Dünya futbol tarihinde endüstriyel futbola karşı yapılan en büyük eylemdir ve tüm Dünya’da büyük yankı oluşturdu. İngiltere tribün kültüründe hiç görülmeyen bu eylem ancak Avrupa’nın İtalya, Fransa, Almanya gibi ülkelerinde Ultras oluşumlarının yaptığı benzer eylemlerin bile ötesi bir olaydı. Manchester United taraftarları tribünlerden tamamen çekilerek kendi kulüplerini kurdular.

FC United of Manchester kurucuları ile 2013 senesinde Amsterdam’da gerçekleşen FSE (Avrupa Taraftarlar Birliği) kongresinde tanıştım. Beni çok etkilediler ve yaptıkları bu onur dolu eylemle onların önünde saygıyla eğiliyorum. Düşünsenize çocukluk aşkınız biricik sevdiğiniz uğruna gerekirse ölümü bile göze alacağınız kulübünüze, armanıza, renklerinize sırt çeviriyorsunuz. Çünkü, bu kahpe düzenden bıkmışsınız, riyakâr kulüp yöneticilerinden, fahiş bilet ve ürün fiyatlarından, futbolu sömürenlerden, futbolu Halktan çalan zenginlerin oyuncağı haline getirenlerden. Ve bir gün “YETER ULAAAN” diye haykırıyorsunuz ve kapıyı çarpıp çıkıyorsunuz.

Tüm bu nedenleri kendi ağızlarından dinleyelim. Ana sayfalarında açıklamayı elimden geldiği kadar Türkçeye çevirdim ve bir de kısa belgesel videosu ekledim.

                         Football For The People (HALK İÇİN FUTBOL)

Malcolm Glazer'ın Manchester United'ı devralmasını protesto etmek için kurulan kulüp' sözü FC United'ı tanımlamak için sıklıkla kullanılan bir ifadedir. Ancak FC'nin Amerikalı iş adamlarının işgali olmadan gerçekleşmeyeceğine şüphe olmasa da bu bir başlangıçtı, bardağı taşıran son damlaydı ama tek neden değildi.

Manchester halkından zorla alınan bir Manchester kurumunun maddi hırsızlığı, televizyonun yararı için değişen başlama vuruşu saatleri, etkinliğe katılmak yerine arkasına yaslanıp izlemek isteyen “yeni” taraftarlarla dolu ruhsuz stadyumlar, ağır yönetim ve fahiş fiyatlı biletlerle desteklenen bir yıkım piramidinin ucuydu.

Mayıs 2005'e gelindiğinde bazı taraftarların canına tak etmişti. Glazer'ın engellenememesi ve 1998'de Rupert Murdoch'ın başarılı bir şekilde geri püskürtülmesinin tekrarlanması, önceki kampanyadan kalma bir 'son çare' fikrini yeniden canlandırdı ve FC United çarkları harekete geçirildi. Mücadeleyi sürdürmeye kararlı bir grup birey bir yönlendirme komitesi oluşturdu ve FC United of Manchester ortaya çıktı.

Bu fikri eleştirenler, eğer taraftarlar Premiership'ten hoşnut değillerse neden kendi kulüplerini kurmak yerine gidip nakit sıkıntısı çeken diğer yerel kulüpleri desteklemediklerini savundu. Ama bu onlarınki olmazdı, değil mi? United olmazdı ve kendileri devralındıktan sonra başka bir kulübü devralmak doğru olmazdı. Ne de farklı yönlere sürüklenip birbirlerini ve belki de futbolu sonsuza dek kaybedebilirlerdi. Protestonun ivmesini korumak, birbirlerine kenetlenmek, United şarkıları söylemek, eski güzel günleri anmak ve geri getirmek istediler. Bizim Kulübümüz, Bizim Kurallarımız istediler ve tam da bunu elde ettiler: Manchester United taraftarları tarafından oluşturulan, üyelerin sahip olduğu, demokratik ve kâr amacı gütmeyen bir organizasyon. Büyük Manchester camiasının tamamının erişebileceği ister oynasın ister desteklesin gençlerin katılımını teşvik etmeye ve herkes için uygun fiyatlı futbol sağlamaya adanmış bir kulüp….

Arsenal geçen sezon Manchester City'yi zorladı ancak Pep Guardiola'nın kulübü son altı Premier Lig'in beşini kazandı. Borussia Dortmund, 2022-23 Bundesliga'yı son gününde bir şekilde kazanamadı ve Bayern Münih'e üst üste 11. şampiyonluğunu verdi. Paris Saint-Germain 11 yılda dokuz kez Ligue 1'i zirvede tamamladı. Ancak tüm bunların biraz tekrara düştüğünden endişeleniyorsanız endişelenmeyin, çünkü birazdan inceleyeceğimiz taktiksel yaklaşımlar gibi işlerin sürekli değiştiği pek çok alan var. Yazının önemli kısımları “The Athletic” dergisinden alıntıdır, Kaynak;

Hazırsanız başlayalım, biraz uzun yazı olacak ama 1848 de tasarlanan Modern futbolun günümüze kadar geldiği en önemli çağını yaşıyoruz. Eski taktik sistemleri tekrar geliştiren kendi fikirlerini de katan TD’ler futbolun görsel zevkini arttırma adına önemli işler yapıyorlar. Biz Türkler futbola neler katıyoruz sorusuna tek kelimeyle cevaplarım Fatih Terim. 1996-2000 arası futbola getirdiği “tersinden 3-5-2” gibi yeni oyun şekli Avrupa’da birçok TD’e ilham kaynağı oldu. Günümüzde ise Okan Buruk hocamız futbolun yeni gelişmesinde büyük rol oynayacaktır. Yıllar önce Akhisar ve Başakşehir kulüplerini çalıştırdığı dönemlerde ve geçtiğimiz sezon Galatasaray’ı şampiyon yaparak kendini yeteri kadar kanıtladı ve ben Okan hocamızdan gelecekte Dünya futbolunda önemli yerlere geleceğinden eminim.

Biz taraftarın ihtiyacı biraz sabır! Biraz sabredersek önümüzdeki sezondan itibaren yeni daha zevkli göze hoş gelen futbol seyredeceğiz. O zaman fazla zaman kaybetmeyelim Xabi Alonso ile başlayalım.

                     Bayer Leverkusen, Almanya

Xabi Alonso, Bayer Leverkusen'in başındaki ilk sezonuna giriyor. Alonso geçtiğimiz Ekim ayında göreve getirildiğinde Bundesliga kulübünün sportif direktörü Simon Rolfes "Takımı geliştirecek kaliteye sahip olduğunu biliyordum" demişti.

Alonso ilk maçı olan 4-0'lık Schalke galibiyetinden itibaren 3-4-3 orta saha ve ileri kanat beklerini tercih etti. Merkez orta saha oyuncuları, dış merkez bekleri, kanat bekleri ve 10 numaralar, savunmanın arkasına geçmek için keskin paslar atmaya olanak tanıyan geniş kareler oluşturdu.

Alta linke tıklarsanız animasyon şeklini göreceksiniz!

Burada, sağ stoper Odilon Kossounou, kanat beki Jeremie Frimpong ile ikili oynuyor, baskı kuruyor ve 10 numara Moussa Diaby'yi üçüncü adam koşusunda serbest bırakıyor.

Diaby çizgiye iniyor ve alçaktan ortalıyor, Frimpong da onu geçip golü atıyor.

Leverkusen her zaman ceza sahasına çok oyuncuyla atak yaptı, bu örnekte olduğu gibi her iki kanat beki de dahil olmak üzere, bir zamanlar stoper olan Piero Hincapie söz konusu maçta sol kanat beki olarak oynadı, beş kişi aynı anda ceza sahası içinde görüyoruz.

Alonso'nun geçen sezon Bundesliga'da oynadığı 26 maçta Leverkusen ligde en çok puan toplayan dördüncü takım oldu (45) ve 20 yılı aşkın bir süredir üst üste yedi maç kazanan ilk teknik direktör olarak Avrupa Ligi'nde yarı finale yükselmelerine yardımcı oldu. Leverkusen ligi altıncı sırada bitirdi ve ilk dört maçın üçünü evinde kazındı; Bayern Münih (2-1), RB Leipzig (2-0), Union Berlin (5-0).

O gün Leipzig'e karşı attıkları ilk golü, Alonso'nun 3-4-3'ünün mükemmel bir örneğiydi stoperden merkez orta sahaya, 10 numaraya giden top ve 9 numaranın tek dokunuşla bitirmesi için geri dönüş.

Leverkusen'in golcülüğünde hem çeşitlilik vardı 11 farklı oyuncu tüm müsabakalarda dört veya daha fazla gol attı hem de gol çeşitleri. Rolfes zamanında şöyle demişti "Hızlı oyuncularımız var, bu yüzden kompakt olur ve çok çalışırsak takımları geçiş hücumlarında yenebiliriz". Sadece Qarabağ (50) geçen sezon Avrupa Ligi ve Şampiyonlar Ligi'nde Leverkusen'in 49 golünden daha fazla doğrudan atak yaptı.

                                          Lens, Fransa

Franck Haise'nin takımı geçen sezon Ligue 1'in en büyük oyun bozucularıydı. "Biz PSG gibi değiliz. Yıldızlar topluluğu bir takım değiliz. Bu bir takım çalışması" diyor Lens'in kulüp başkanı Joseph Oughourlian. Puan açısından Paris Saint-Germain ile aynı durumdaydılar ve 85'e 84 ile şampiyonun sadece bir puan gerisinde bitirdiler. Lens'in süper gücü savunmasıydı; en az gol yeme (29), 15 maçı gol yememeden bitirmeleri ve en az mağlubiyet (dört) konusunda Fransa liginin en iyisiydi.

Taktik: 3-4-3, 5-4-1 şeklinde savunma. Lens geniş alanda hücum etti (ortalama yüzde 55,6 topa sahip olma), yüksek pres yaptı ve aynı oranda kontra atağa çıktı.

İşte PSG'ye karşı topa sahipken 3-4-3. Kanat bekleri ilerliyor ve iki 10 numara çift eksenli pivotun önünde oynuyor topu geniş üçgenler/kareler boyunca ilerletiyorlar.

Ve işte 5-4-1 orta blok.

Geçen sezon evlerinde sadece bir kez kaybettiler (Nice'e 1-0) ve Stade Bollaert-Delelis'te oynadıkları 19 maçın 17'sini kazandılar: 41 gol attılar, sadece 13 gol yediler ve 8 maçı da gol yemeden bitirdiler.

Yılbaşı günü PSG'ye karşı evlerinde aldıkları 3-1'lik galibiyet sezonun özetiydi. Haise'nin takımın başındaki 100. maçıydı ve deplasman ekibinin 23 maçlık yenilmezlik serisine son verdi. Lens geçen sezon Ligue 1'de ceza sahasına en çok açık oyun ortası yapan takımdı (105) ve o gün attıkları ilk golün asisti de bir ortaydı. Orta saha oyuncusu Seko Fofana, 10 numaralarından biri olan Florian Sotoca'ya kornerden bir pas atarken PSG orta sahasını parçaladılar. 

Lens sabırlı bir şekilde oyun kuruyor ancak orta sahanızı geçtikten sonra doğrudan kaleye gidiyorlar. Sotoca'nın ortası isabetsiz ancak bu hamlede ileriye çıkan altı adamdan biri olan sol kanat beki Massadio Haidara arka direkte defansı kilitliyor.

İkinci gol hızlı bir kontra atakla geldi. Stoper Kevin Danso, Lens ceza sahasının kenarındaki Kylian Mbappe'ye atılan pası engelliyor ve top sekerek Fofana'ya geliyor. Baskıdan kurtulup dripling yapıyor ve kontra başlıyor. Topu tekrar ortaya çeviriyor ve Przemyslaw Frankowski gol atmaya hazır bekliyor.

Lens, savunmada 9 numara Lois Openda'yı sahada bırakarak erken ileri koşular yapmakta çok başarılı. Fofana her iki 10 numaraya (kırmızı oklar) kolay pasları tercih etmiyor ve bunun yerine PSG'nin stoperlerini bölerek Belçikalı oyuncuyu serbest bırakıyor.

Lens o zamandan beri Openda'yı (geçen sezon 21 lig golüyle gol kralı) Almanya'nın RB Leipzig takımına ve Fofana'yı da Suudi Arabistan'ın Al Nassr takımına kaptırdı. Bu onlar için yeni bir senaryo değil. Geçen sezonu, 2021-22 sezonunun gol kralı Arnaud Kalimuendo (PSG'den kiralandı ve şu anda Rennes'de) ve asist kralı Jonathan Clauss'u (Marsilya'ya satıldı) kaybetmelerine rağmen ikinci olarak tamamladılar. Lens'in o gece şampiyona karşı attığı üçüncü gol bir hızlı pres golü (geçen sezon dokuz top kaybıyla Ligue 1'de Rennes'in 11 golünden sonra en çok top kaybı yapan ikinci takımdı). Haidara ve Fofana, sırtı kaleye dönük Fabian Ruiz'in üzerine atlıyor. Haidara ona müdahale ediyor ve top Openda'nın önüne düşüyor.

Openda topu Frankowski'ye geri gönderiyor ve o da alt köşeden topu ağlara gönderiyor.

Lens 20 yıl sonra ilk kez bu sezon Şampiyonlar Ligi'nde. Hangi üç rakiple eşleşirlerse eşleşsinler, grup aşamasındaki maçları kaçırılmamalı. İnşallah biz de ŞL gruplara kalır Lens takımı ile eşleşirsek oyun sistemleri dikkate alınmalı.

Fazla uzatmayacağım çok örnekleri var sizi sıkmak istemiyorum. Velakin, “Anti-Pozisyonel Futbol” birçok dizilişle oynanmaya açık sistem ve gelecek sezon Avrupa’da üst düzey liglerde sıkça rastlayacağız. Gelecek sezon Galatasaray’ımızın da bu sistemi uygulayacağından eminim tabi orasını Okan Hoca ve Teknik ekibe bırakalım ve heyecanla bekleyelim.

Uluslararası Futbolcu sendikası Fifpro, Dortmund'dan Jude Bellingham'ı örnek göstererek genç oyuncular üzerindeki baskının nasıl arttığını belgeliyor. Diğer top klas liglere nazaran Dünya Kupası'ndan sonra sakatlığa yatkınlık açısından Bundesliga, geç başlaması nedeniyle de genel olarak daha iyi durumda.

Jude Bellingham 29 Haziran'da 20 yaşına giriyor. Bugün itibariyle, hazırlık maçlarını saymazsak, lig, üst düzey Avrupa kupa ve uluslararası milli maçlarda 14,445 dakika oynamış durumda. Bu sayı, 20 yaşına kadar 10,989 dakika oynayan İngiliz milli takımının bir önceki rekortmeni Wayne Rooney'den (1985 doğumlu) oldukça fazla.

Jude Bellingham gibi günümüzün genç oyuncuları geçmişe göre daha fazla fiziksel ve zihinsel zorlanma altında. Diğer genç oyuncuların daha yakın zamanlardaki karşılaştırıldığında değerleri daha da düşük: Jadon Sancho (2000 doğumlu) genç yaşta 7184, Raheem Sterling (1994) 7174 ve Marcus Rashford (1997) 5936 dakika oynadı. Uluslararası futbolcular sendikası Fifpro'nun genel sekreteri Jonas Baer-Hoffmann, "Oyun takviminin giderek kısalmasının günümüzün en iyi oyuncuları üzerinde önceki nesle kıyasla daha fazla zihinsel ve fiziksel baskı yarattığı kanıtlanmıştır," diyor.

Bu yaz 103 milyon avro bonservis bedeli karşılığında Real Madrid'e transfer olan Bellingham, tüm sezon boyunca diz problemleriyle boğuştu ancak yine de BVB ve milli takım için Katar'daki Dünya Kupası da dahil olmak üzere çoğu maçta kendi isteğiyle oynadı.

Fifpro oyunculara rahatlama sağlanması için kampanya başlattı. Bellingham üst düzey futbol kariyerine ilk kez 2019 yılında 16 yaş 38 günlükken İngiltere ikinci liginde Birmingham City FC formasıyla başladı. Fifpro uzun süredir zorunlu sezon içi ve sezon dışı tatiller, İngiltere'de geçirilen hafta sayısına sınırlama getirilmesi ve yurt dışı seyahatlerin en aza indirilmesi için kampanya yürütüyor. Başkan David Aganzo, İstanbul'daki Şampiyonlar Ligi finali öncesinde bir raporun lansmanında yaptığı konuşmada, "Oyuncuları psikolojik ya da fiziksel yaralanmalardan korumak için bazı önlemler almamız son derece önemli" dedi.

Katar'daki Dünya Kupası futbolda bugüne kadar bilinmeyen olağanüstü durum oluştu. Üst düzey oyuncuların iş yüküne ilişkin 60 sayfalık raporla futbolcular sendikası, Katar'daki Dünya Kupası öncesinde ve sonrasında tamamen yetersiz hazırlık ve toparlanma süreleri olarak gördüğü durumu da belgelemek istiyor. Maçların kış aylarına denk gelmesi nedeniyle ortalama hazırlık süresi 31 günden yedi güne, son maçtan sonraki ortalama toparlanma süresi ise 37 günden sekiz güne düştü. En uç örnek, Polonya'nın Dünya Kupası'ndan ayrılmasından dört gün sonra İtalya Serie B'de Benevento Calcio formasıyla sahaya çıkan Kamil Glik'ten geldi.

Premier Lig (26 Aralık), Ligue 1 (28 Aralık) ve La Liga (29 Aralık) Dünya Kupası'nın ardından Aralık ayında, Serie A 4 Ocak'ta ve Bundesliga ise 20 Ocak'ta lig maçlarına yeniden başladı. Fifpro raporuna göre yılın ilk dört ayında Almanya'nın en üst liginde 137, İspanya'da 160, İngiltere'de 187, İtalya'da 194 ve Fransa'da 196 kas, bağ ya da tendon sakatlanma vakası görüldü. Belirtilmeyen "Diğer sakatlıklar" kategorisi de dahil olmak üzere, Nisan ayına kadar 1394 sakatlık sayıldı. Baer-Hoffmann "2024/2025 oyun takvimi sporcuların sağlıkları ve kariyerleri üzerindeki baskıyı daha da arttıracak" diyerek federasyonların ve kulüplerin "özen yükümlülüklerini daha güçlü bir şekilde yerine getirmelerini" talep ediyor.

Vahşileşen endüstriyel futbol, aslında finansal futbol demek daha doğru olur, futbolun gelişmesine katkısı SIFIR! Aksine! Dünya kaynaklarını ve İnsanı tüketerek bitiriyor. Günümüzün üst düzey profesyonel futbolcuları bir zamanların yarış atlarından bir farkı kalmadı, tek avantajları insan olmaları. Jude Bellingham verilerine baktığımızda bu vahim tablo göze çarpıyor. Milyonlarca dolar, Euro, Sterlin kazanan oyuncuların üzerine binen baskı, yıpranmaları ileri yaşlarda ortaya çıkacak hasarı para ile telafi etmesi mümkün değil.

Gittikçe canavarlaşan toplumların tüketim alışkanlığı, Futbola hâkim olan TV/bahis vb. eğlence endüstrisi para için her şey yapmaya hazır, gerekirse Dünya’yı da yok edecek kadar aç gözlü. Niteliğini kaybeden yarış atları beklenen performansı vermediğinde kafasına sıkıyorlar gün gelir prof. Futbolcularında sonu aynı olur, kim bilir?

                  KAHROLSUN endüstriyel futbol ve uşakları…!

                                            Sahaya geri dönüyoruz

Ultralar, sadece büyük maçlar için değil, Serie A'dan C'ye, o zamanlar her zaman dolu olan stadyumlarda, tribünün en önünde tellere yakın, birbirlerine bastırarak, oyunu kesinlikle ayakta takip ederler. Tezahürat, sette duran tribün liderleri tarafından organize, koordine edilir ve yönetilir. En iyi bilinen isimler arasında (aşağıda bahsedilenlerin hepsi bugün hayatta değil) Juventus'un ilk günlerdeki Filadelfia tribünün Ultra lideri karizmatik Beppe Rossi ve Toro'nun Maratona tribünün lideri Joe, nam-ı diğer Salvatore Genova vardı. Ya da Lazio'nun 'Tassinaro' olarak bilinen Goffredo Lucarelli'si veya Salerno'nun herkes tarafından 'il Siberiano' olarak bilinen Carmine Rinaldi'si. Şubat 2017'de, Catania Ultra olşumunun kurucusu 'Falange' olarak bilinen Ciccio Famoso hayatını kaybetti.

Ultras liderleri, daha görünür olmak ve böylece diğer taraftarlar tarafından duyulup takip edilmek için alçak duvarlarda, korkuluklarda ve beton platformlarda durarak tezahüratın yönetimini ele alırlar. En yenilikçi gruplar 1970'lerin başlarında megafonları futbol tezahüratına dahil ederek siyasi propaganda için kullanılan bir başka aracı yeniden tasarladı ve geçit törenlerinden tribünlere taşıdı.

Juventuslu Beppe Rossi, 1970'lerin ultraları ile birlikte bu fenomeni araştıran ilk kitap ve belgesel versiyonu Ragazzi di stadio'nun yönetmeni ve yazarı Daniele Segre'ye tribünü şöyle tarif ediyor "Ben sadece stadyum atmosferiyle ilgilenirim. Tribünde sette dururken biraz aksiyon görürüm ama maçın geri kalanında insanların bağırmasını yönlendirmek için sahaya hep arkamı dönerim" dedi. “Gol, onu görürsünüz ya da görmezsiniz fark etmez”. Ultralar için, hatta kökenleri için bile önemli olan orada olmaktır. Maç da önemlidir, nihai sonuç da ama belli bir noktaya kadar. Ultralar için tezahürat yapma mücadelesinin kahramanları olmak şimdiden çok daha önemli hale geliyor.

İtalya'daki birçok stadyumda taraftarların üstünlüğünün ve Ultras kimliğinin sahadaki nihai sonuçtan daha değerli olduğunu vurgulamak için söylenen (goliardia bileşeni olmadan değil) “A noi della partita, non ce frega un cazzo” (oyun umurumuzda bile değil) korosuyla sentezlenen kavramın radikalleşmesine kadar. Ve bugün bile birçok Ultra maç sonunda, özellikle deplasman maçlarında, takımın sahada elde ettiği sonuçtan neredeyse daha fazla, tribünlerdeki grubun performansını, tezahürat ve sayısal katılım mücadelesini tartışır ve analiz eder.

Ultra hareketin İtalya’da başladığı tarihten günümüze kadar gelen ve neredeyse tüm Dünya’da bu harekete gönül vermiş, benimsemiş tribüncülerin bir ortak felsefesi vardır;

Maçın devam ettiği dakikalar içinde dünyanın merkezinde siz varsınız. Ve bunun sizin için bu kadar önemli olması, 90 dakika susmadan verilen karşılıksız destek, tüm bunlar için çok önemli bir unsur olması, bunu özel kılıyor. Çünkü oyuncular kadar maça belirleyici oldunuz. Ve siz orada olmasaydınız, futbol kimin umurunda olurdu ki? Harika olan şey de tüm bunların tekrar tekrar yaşanması....!

Hangi takıma gönül verdiğiniz önemli değil, ister Galatasaray tutkusu olsun ister burada incelediğimiz örneklerde olduğu gibi herhangi bir İtalyan futbol takımı tutkusu, hepsi tribünde aynı şeyi yapar. Ultralar takım için belirleyici olabileceklerinin, destek olabileceklerinin, zafere doğru koşarken belirleyici enerji olabileceklerinin çoktan farkına varmışlardır.

Football without Ultras is Nothing….! Devam edecek