Sahaya geri dönüyoruz

Ultralar, sadece büyük maçlar için değil, Serie A'dan C'ye, o zamanlar her zaman dolu olan stadyumlarda, tribünün en önünde tellere yakın, birbirlerine bastırarak, oyunu kesinlikle ayakta takip ederler. Tezahürat, sette duran tribün liderleri tarafından organize, koordine edilir ve yönetilir. En iyi bilinen isimler arasında (aşağıda bahsedilenlerin hepsi bugün hayatta değil) Juventus'un ilk günlerdeki Filadelfia tribünün Ultra lideri karizmatik Beppe Rossi ve Toro'nun Maratona tribünün lideri Joe, nam-ı diğer Salvatore Genova vardı. Ya da Lazio'nun 'Tassinaro' olarak bilinen Goffredo Lucarelli'si veya Salerno'nun herkes tarafından 'il Siberiano' olarak bilinen Carmine Rinaldi'si. Şubat 2017'de, Catania Ultra olşumunun kurucusu 'Falange' olarak bilinen Ciccio Famoso hayatını kaybetti.

Ultras liderleri, daha görünür olmak ve böylece diğer taraftarlar tarafından duyulup takip edilmek için alçak duvarlarda, korkuluklarda ve beton platformlarda durarak tezahüratın yönetimini ele alırlar. En yenilikçi gruplar 1970'lerin başlarında megafonları futbol tezahüratına dahil ederek siyasi propaganda için kullanılan bir başka aracı yeniden tasarladı ve geçit törenlerinden tribünlere taşıdı.

Juventuslu Beppe Rossi, 1970'lerin ultraları ile birlikte bu fenomeni araştıran ilk kitap ve belgesel versiyonu Ragazzi di stadio'nun yönetmeni ve yazarı Daniele Segre'ye tribünü şöyle tarif ediyor "Ben sadece stadyum atmosferiyle ilgilenirim. Tribünde sette dururken biraz aksiyon görürüm ama maçın geri kalanında insanların bağırmasını yönlendirmek için sahaya hep arkamı dönerim" dedi. “Gol, onu görürsünüz ya da görmezsiniz fark etmez”. Ultralar için, hatta kökenleri için bile önemli olan orada olmaktır. Maç da önemlidir, nihai sonuç da ama belli bir noktaya kadar. Ultralar için tezahürat yapma mücadelesinin kahramanları olmak şimdiden çok daha önemli hale geliyor.

İtalya'daki birçok stadyumda taraftarların üstünlüğünün ve Ultras kimliğinin sahadaki nihai sonuçtan daha değerli olduğunu vurgulamak için söylenen (goliardia bileşeni olmadan değil) “A noi della partita, non ce frega un cazzo” (oyun umurumuzda bile değil) korosuyla sentezlenen kavramın radikalleşmesine kadar. Ve bugün bile birçok Ultra maç sonunda, özellikle deplasman maçlarında, takımın sahada elde ettiği sonuçtan neredeyse daha fazla, tribünlerdeki grubun performansını, tezahürat ve sayısal katılım mücadelesini tartışır ve analiz eder.

Ultra hareketin İtalya’da başladığı tarihten günümüze kadar gelen ve neredeyse tüm Dünya’da bu harekete gönül vermiş, benimsemiş tribüncülerin bir ortak felsefesi vardır;

Maçın devam ettiği dakikalar içinde dünyanın merkezinde siz varsınız. Ve bunun sizin için bu kadar önemli olması, 90 dakika susmadan verilen karşılıksız destek, tüm bunlar için çok önemli bir unsur olması, bunu özel kılıyor. Çünkü oyuncular kadar maça belirleyici oldunuz. Ve siz orada olmasaydınız, futbol kimin umurunda olurdu ki? Harika olan şey de tüm bunların tekrar tekrar yaşanması....!

Hangi takıma gönül verdiğiniz önemli değil, ister Galatasaray tutkusu olsun ister burada incelediğimiz örneklerde olduğu gibi herhangi bir İtalyan futbol takımı tutkusu, hepsi tribünde aynı şeyi yapar. Ultralar takım için belirleyici olabileceklerinin, destek olabileceklerinin, zafere doğru koşarken belirleyici enerji olabileceklerinin çoktan farkına varmışlardır.

Football without Ultras is Nothing….! Devam edecek