Sınıfçılık ve sahte saygınlıkla yoğrulmuş önyargılar ve genellemelerden kaynaklanan görüşler, mantıkla ve aşırı taraftarlar gibi kesinlikle karmaşık bir sosyal olgunun daha derin bir analiziyle çelişiyor. Ultralar her şeydir ve her şeyin zıttıdır. Daha önce de belirtildiği gibi, kesinlikle hepsi aziz değil. Sonuçta onlar da hiçbir zaman öyle gösterilme arzusu içinde olmadılar, ancak bazen futbol dünyasına yönelen diğer bireylerden daha kötü değiller.

Geçmişleri romantik anılarla, gerçek birlikteliklerle dolu, ama aynı zamanda hüzünlü sayfalar ve silinecek günlerle de dolu. Tarihleri, her siyasi, sosyal ve kültürel harekette olduğu gibi, yeni aşamalar ve geri adımlarla doludur. Ultralar, alkışlanacak patlamalar ve damgalanacak bölümlerle stadyumların dışındaki toplumu oldukça sadık bir şekilde yansıtıyor. Ultralar, stat kapılarının dışındaki şehre her yönden benzeyen bir mikro kozmosu temsil etmektedir.

Bu nedenle ülkenin doğusu, batısı, kuzeyden güneye sadece bir örnek vermek gerekirse bu taraftarların 'mizacının', saldırganlık oranının ve sertlik seviyesinin her hangi bir kasabanınkiyle karşılaştırılamayacağını vurgulamak neredeyse gereksiz görünüyor.

Tribün, ülkenin bir aynasıdır. Stadyumların dışında, özellikle de büyük şehirlerin mahallelerinde karşılaştığınız sorunların aynısını görebilirsiniz. İşsizlik, şiddet, sapkınlık, alkol ve uyuşturucu bağımlılığı. Ama aynı zamanda çok fazla insanlık, kardeşlik ve hoşgörü. Mutlu bölge değiller, ancak sanki dünyanın başka bir yeri Disneyland'a benziyormuş gibi resmetme eğiliminde olunan cehennem de değiller. Bir stadyumun kapısının dışında olduğu gibi tribünlerde de şiddet ve suç vardır.

Çarpıcı olan, sosyal bloğun heterojenligidir. Bir stadyumun tribününde, ultra grubuna katılırken, insan kendini genç üniversite mezununun ve kendi halinde yaşayan çocuğun, dişçinin ve tamircinin yanında bulur. Lise öğretmeni, işsiz, finansçının oğlu ve kaçakçının oğlu, sağlık uzmanı ve uyuşturucu bağımlısı. Zengin ailelerin evlatları ve yeraltı dünyasının üyeleri. On beş yaşındaki de elli yaşındaki de faşisti de komünisti de anarşisti de.

Çok net ve baskın bir siyasi kimliğe sahip gibi görünen köşelerde bile olağanüstü bir heterojenlik var. Daha önce de belirtildiği gibi tıpkı kalabalık bir meydanda, iş çıkış saatinde bir metroda, bir rock konserinde, bir köy festivalinde olduğu gibi her şey ve her şeyin zıttı vardır tribünde.  Birçok taraftar için tribün, yaşam için olağanüstü bir eğitim alanıdır. Siyasi fikirler, dini inançlar, eğitim ve zenginlik açısından çok farklı insanlarla tanışabileceğiniz sınıflar arası bir yer. Herkesle ilişki kurabilmeniz gerektiğini keşfettiğiniz, züppeliği ve sınıfçılığı bir kenara bıraktığınız çok biçimli bir evren olmuştur ve hala da öyledir. Birçokları için tribün, güçlü bağların ve beklenmedik dayanışmanın yaşandığı bir yerdir.

Geleneksel partiler yıllardır derin bir kriz içinde, siyasi tutku düşüyor. Meclisler, meydanlar, dernekler ve aktif katılım yerleri yavaş yavaş boşalıyor ve gerçek hayat sosyal medyada yaşanıyor gibi görünüyor. Her ne kadar 30 yaş altı gençlerin büyük bir kısmı izole bir şekilde yaşasa ya da akıllı telefonlarına çivilenmiş olsa da stadyumlar hala gençlerin düzenli olarak en çok uğradığı, enine ve aktif bir toplanma ve kitlesel militanlık mekanını temsil ediyor.

Bilgisayarlar, televizyonlar ve cep telefonları Desmond Morris'in The Football Tribe adlı kitabında tanımladığı gibi 'sosyal izolatörler' haline gelmişken, stadyum köşeleri kendilerini hala bir topluluğun parçası olarak hissedilebilecek, isimler, semboller ve renklerle özdeşleşilebilecek son kolektif buluşma ve toplanma yerlerinden biri olarak nitelendiriyor. Bir hikâyenin parçası olmak için. Tezahürat ve takımını destekleme yoluyla bir zafer arayışında veya sportif bir hedefe ulaşmada ana aktörlerdir Ultralar….devam edecek