Futbol eskiden çok güzeldi. Henüz sponsorlar, açgözlü yöneticiler, kahpe medya oyuna el atmamıştı. Transfer edilen futbolcular borsaya bildirilmezdi, boş mukaveleye imza atarlardı.
O zamanda endüstriyel futbol vardı! Yeni bir şey değil ki, profesyonel futbol hayata geçtiği günden bu yana var. Maçlar aynı bugünkü gibi televizyondan canlı yayınlanıyordu tabi şifresiz. Fakat statta maç seyretmek, salkım saçak tribünlerin içinde heyecanla takımı desteklemek bir ayrıcalıktı. Aynı şehirde oturup takımının maçını TV’den seyredenlerle ertesi gün alay ederlerdi.
Hafta sonunu iple çekerdi insanlar. Müsabakalar kimi ülkelerde Cumartesi, kimisinde Pazar günleri oynanırdı, hepsi aynı saatte. Hele maç günü geldiğinde saatler öncesi heyecanla akın ederlerdi statlara. Sanki uzun yıllar anneden babadan sevgiliden uzak yaşamış, çölde susuz kalmış gibice sine koşardık stada.
Hatırlıyorum da, Haznedar Menderes caddesinin üstünde amele pazarı vardı, mehtap pastanesinin hemen yanında. Maç günü sabah erkenden bir minibüs yanaşır “hadi maça, maça” diye bağırırdı muavin. 30 kişilik minibüse 100 kişi dolardık. Kaçıranlar Bakırköy meydanına gitmek zorunda kalırdı. Bir keresinde Haznedardan birkaç arkadaş Mecidiyeköy’e kadar yürüyerek gitmiştik. Zaten minibüsle gittiğimizde de ASY stadına az kala trafik tıkanır son 3-5 kilometreyi koşarak geride bırakırdık.
Futbolcular hafta ortası sıradan hayat sürdürürdü, hatta bazı taraftarlar ile kapı komşuydu. Hafta sonları ise on binlerin yıldızlarıydılar, ne güzel günlerdi!
Yukarda koyduğum video 1960 yılından, BBC kanalının çektiği belgesel “Saturday Fever(Cumartesi ateşi). Maçların biri Tottenham-Wolverhampton şampiyonluk müsabakası. Diğeri ise FA-Cup finalinden Nottingham Forest-Luton Town FC......hey gidi Luton Town.
Şimdi hepimiz müşteri olduk!
KAHROLSUN endüstriyel FUTBOL!
/fdata%2F2509102%2Favatar-blog-1076793365-tmpphpCm7IpG.jpeg){kind=avatar}
