Vakit tamam, birazdan sürgün günlerim başlayacak. Kenar mahallelerden karanlığın derinliğinde kaybolmadan önce Ultra Yazarların ortak buluşma noktası foruma son mesajımı yazmak için bilgisayarı açtım.

“Sevgili Yoldaşlarım ayrılma vakti geldi. Ömrümüzün geçtiği, büyüdüğümüz, davamız uğruna mücadele ettiğimiz. Ve şu karanlık dönemde sığınacak tek yerimiz olacak sokaklar bizi bekliyor. Yeniden ne zaman buluşuruz orası muamma. Açıkçası içimden bir ses tekrar görüşemeyeceğiz diyor. Farklı yerlere dağılacağız. Gittiğimiz yerde hatıralarımız canlanacak paylaşıp yazacağız bu kesin. Orası öyle bir yer ki, her kişinin kendisine ait bir hikayesi olacak. Zaten hepimizin kaderi birbirine benziyor, ruh eşi sayılırız. O yerde sevgili yoldaşlarım, özgürce, kimse bize engel olmadan, yasaklanmadan anılarımızı satırlara döküp tüm dünya ile paylaşacağız. Eski bir dostum bana eşlik edecek. Geçmişte kalan şanlı günlerimizi hatırlayacağız, sevgi ve nefretimiz devam edecek. Çevreden ve baskıdan yalıtılmış, gücümüz yettiği kadar yeraltında yaşayacağız. Tahminim ortalığın durulması üç ay sürer. Kendimize sahte isimler takacağız, arkasında gerçek insan olan aptalca adlar. Gerçekleri dünyaya yaymak için her defasında hikayelerimizi değiştireceğiz. Farklı statlar, farklı şehirler,  sade o günleri yaşamış her defasında okuduğunda yüreklerinde hissedenler bizim kim olduğumuzu bilecekler. Yoldaşlar, sakın yazmaktan vazgeçmeyin. Geçmişte kalan anılarınız, yeni yaşadıklarımızı. Döktüğümüz göz yaşları, çektiğimiz acılar, yaşadığımız aşklar, sevinçlerimizi, uğruna akıttığımız kanlar hepsini kaleme alın satırlara dökün. Bu bizim ormanımız olacak, canlı kitaplar, yaşayan öyküler, şiirlerle dolu. Hiçbir yasanın engel olamayacağı, devlet güçlerinin şiddetinden uzak tertemiz bir yer. Şu anda sahipsiz köpekler gibiyiz, kızgın ve gururlu. Görüşmek üzere dostlarım, hayırlı yolculuklar dikkatli olun. Şunu unutmayın, kimse geleceğe inanmamızı yasaklayamaz!”

Yazım biraz abartılıydı ama geçmişte bağlı olduğum grubun adına yazdığım açıklamalardan ya da diğer okuduğum yazılarından farklı değildi. Gerilla tarzıydı, gizemli. Maksat takma kimlikle peşimizdeki polisleri yanıltmak. Aynı zamanda içimizden olanlara satır aralarında verdiğimiz mesajlar.

Tüm bilgilerimi diske yedekledikten sonra bilgisayarın fişini çektim. Son kez odamın içine baktım, her köşesi hatıra doluydu. Çatışmalarda rakiplerden aldığımız atkılar, tribünlerde açtığımız koreografilerin resimleri. Bir anda canlandı yine hatıralar. Deplasmanda stada giderken kortejler, rakiplerle girdiğimiz çatışmalar, polisle kavgalarımız. Dudağımda acı bir gülümsemeyle evin kapısını kapayıp daldım karanlığa…..devam edecek.