Romanı baştan takip etmek için buradan >>> Münferit, Bir Ultras Romanı

Tribünde herkesin kafası kıyaktır. 90 dakika koparsın hayattan. Aynı uzayda gezen astronot gibi bırakırsın kendini boşluğa..

90 dakika, kasaba, manava olan borcunu, çocuğunun okul masraflarını unutursun.

Gırtlağına kadar borca batmışsındır yine de ne yapıp edip her hafta maç için bir yerlerden para bulursun. Karının yıllardır istediği pırlanta yüzüğü alamazsın ve bu yüzden sürekli kafanı siker.

Tribün öyle bir yerdir ki, 90 dakika boyu ucu bucağı olmayan evrene benzer. Hayattan kaçtığın, 90 dakika huzur bulduğun yer.

1970’lerde kenevir ve esrarla kafa buluyorduk. 1980’li yıllarda eroin geldi tüm nesli esir aldı. Binlerce beyini öldürdü, kalpler, bacaklar, kollar kırıldı.. Eroin bizi bitirdi. Kahpe düzene karşı mücadele veren devrimcileri, kimilerinin hayallerini. Silah ve çiçeklerle süslü çağı. Bir ara kokaine verdik kendimizi. Toz deyin adını ne koyarsanız koyun. Bu lanet olası madde yüzünden millet kafayı yedi aralarında Ultralarda vardı.

Sonra yeni maddeler ortaya çıktı, ketamin, speed, hap, crack. Bazıları şişeden çekiyordu, bazıları burnundan ya da damardan alıyorlardı. Çatışmalarda hepimizin kafası dumanlıydı, polislerinde. Üzerimize saldırırken gözlerinden anlıyorduk. Çıldırmıştılar, şuursuzca tabancalarını çıkarıp etrafa ateş ediyorlardı.

Kısacası, hepimiz uyuşturucu kullanıyoruz. Otobüste, trende, araba sürerken, stat tuvaletinde, sette dururken, tayfayla omuz omuza yaparken.

Ama biz sade stadyumda değil normal hayatımızda da uyuşturucu kullanıyoruz. Evde, iş yerinde, diskotekte, sinemada. Kafamız hep dumanlı, statta neden farklı olsun ki?

Malum, statta etkisi daha sert, damardan direk beynimize fışkırıyor, kalbimiz patlarcasına çarpıyor. Hepimizin kafası dumanlı, hepimiz uyuşturucu bağımlısıyız.

***

                                    İşçi Sınıfı

Bir gün bir yerde fabrika havaya uçar hayatını yitiren işçiler için yardım konseri verilir. Havaya uçan fabrikada çelik üretilir 7 gün 24 saat hiç durmadan, aynı Nazi kamplarına benzer. Patlamada 10 işçi can vermiştir, güvenlik önlemlerinden habersiz. 10 işçi üç kuruş ekmek parası için yeni dünya düzeni tarafından iliklerine kadar sömürülmüş cennetin yolunu tutmuştur.

Onları anmak için ülkenin her yerinden insanlar gelmiştir konsere. Ortam bir mozaiği andırır, aralarında skins, sharps, hards, iros, originals, casuals, herberts, mods, punkOi! vardır. Yoldaşlar, Anarşistler, hippiler de. Kısacası, hepsi sokaklara can katan normal insanlardır.

Ölenler unutulmuştur, çünkü sokakta hayat acımasızca devam eder.

İnsanlar acı ve öfkelidir, çaresiz ama namuslu ve dürüsttürler. Gururludurlar, gözlerinin içinde hep bir umut ışığı parıldar etrafa mutluluk saçan. İşte bu insanlar merhumların aileleri için bedava konser verip para toplarlar, ellerinde ne varsa öksüz kalan çocuklara verirler.

Bir dakika saygı duruşu yerine, ölen işçilerin anısına gür sesle marşlar söylenir. Onlara göre saygı duruşları burjuvanın, hükümdarların timsah gözyaşları döktüğü sahtekarca, marjinal bir seremonidir..

Onlar, merhumlara olan üzüntülerini sabahlara kadar specials, bad brains, jerry lee lewis, youth brigade ritimleriyle çaresizliklerini haykırırlar. Farklı yörelerden gelmiştir hepsi, boğazlarına takılı gönül verdikleri kulüplerin atkılardan anlarsın. Tribün dayanışması aynı zamanda Halk dayanışmasıdır, zalimlere karşı renkler tek yumruk olur.

Hayatları boyunca dış mahallelere, varoşlara hapis edilmiş, dışlanmışlardır. Monotonlaşmıştır her şey. Sabah işe, akşam eve bazen haftada 6 gün, geriye kalan tek Pazar günü armanın peşinde, tribünde. Normaldir onlara göre bu hayat.

Onları alıp varoşlardan başka yere götürsen de, varoşları içlerinden çıkaramazsın.

İşçi sınıfı, geriye kalan son isyancılar, “ULTRA’s”....Devam edecek.