Ultra'nın bir duruş olduğunu yaşadıkça farkına varıyorsun. Tarifi mümkün olmayan, kimsenin anlayamayacağı bir duruş, lanet olası toplumun içinden kaçıştır Ultras, bir varoluş felsefesi.

Öyle ki, bu duyguyu birkaç deplasman yaptıktan sonra anlıyorsun. Tren bagajında ya da otobüs koridorunda yatmaktan çektiğin sırt ağrıların başlayınca. Bir parça kuru ekmeği 10 kişi bölüşürken. Tüm hafta boyu bilet parası toplamak için köle gibi çalıştığında. Bazen para bulamadığın zaman içinden bir ses illa düşmanın şehrine gitmelisin diye seni zorlayınca. Sonra birkaç arkadaş otostop yapmaya karar verip, parçalayacaklarını bildiğiniz halde armanın peşine takılıp gidince. Çünkü ilk maçta sizde onları cehennemin dibine kadar kovalamıştınız.

Yaşıtların yataklarında mışıl, mışıl uyurken sen ellerin uyuşurcasına sabahlara kadar pankart boyarken. Bir deplasman dönüşü okula geç kalıp sınavları astığında. Cebinde son kuruşunu, tek suçu Ultra olan arkadaşını kurtarmak için avukata harcayınca. 200 kişiyi ufacık yere sıkıştıran, insanların onurunu, şerefini ayaklar altına alan aşağılık polislerin pis ağız kokularını suratında hissettiğinde. Gazetelerde terörist olduğunu okuyan annen babanla kavga ederken, deplasmana gittiğin için sevgilin terk edince. Okulda ders yaparken hala tren yolculuğunun sarsıntısı beynini kemirirken, polis kasklarının üstünde parçaladığını, sopa sesleri kulaklarından çıkmayınca, işte o zaman her şeyin farkına varıyorsun.

Ultra olmak bağımsız yaşamak demektir, hiç beklemediğin anda bağımsızlığını elinden alacaklarını bildiğin halde.

Ultra olmak tribünle sınırlı değildir. Evde, sokakta, işyerinde, okulda, yatakta, banyoda, tuvalette, kütüphanede, hastanede kısacası her yerde Ultrasın.

Ultra demek, bazen tek başına tüm dünyayı karşına alıp 365 gün bu Allahsız düzene karşı isyanını sürdürmektir….devam edecek.